Digitale Revolutie

Tegenwoordig zie je volksstammen jongeren geketend aan hun telefoon. Maar hoe kunnen wij jongeren onszelf nou afzetten tegen de huidige maatschappij als onze ouders net zo mobiel zijn als wij?

Het begon al op de middelbare school. ‘Mijn moeder plaatst mijn babyfoto’s op Facebook’, zucht een vriend. ‘Die van mij tagt me erin, zodat al mijn vrienden het kunnen zien’, vertelt een ander met een rood hoofd. We hadden het er zwaar mee. Wij gingen liever met een enorme puist op de schoolfoto dan dat ons zoiets verschrikkelijks zou overkomen als een ouder die op Facebook zit.

Ik hoefde me daar nooit zorgen over te maken. Mijn ouders hadden allebei een telefoon in de categorie koelkast. Zo’n Nokia die 65 miljoen jaar geleden als meteoriet op de aarde is gekomen en de dinosaurussen heeft uitgeroeid. Termen als Twitter en Facebook zijn inheemse taal en als je een venster moet sluiten, dan doe je toch gewoon het raam dicht?

Revolutie

Heerlijk rustig was het. Maar ook een beetje irritant. Heb ik onbeperkt internet, ben ik alsnog geld kwijt aan sms’jes naar het thuisfront. Moeders vond het prima en opmerkingen over haar gebrek aan een smartphone werden dan ook genegeerd (blauwe vinkjes, zoals wij zouden zeggen).

Maar na een tijdperk van sms’en (en ontelbare pogingen van ons om haar te moderniseren), is mijn moeder bekeerd. Ze wil een smartphone. Punt. Een medewerker van een elektronicazaak helpt ons de kaart van haar oude telefoon over te zetten in de nieuwe smartphone. ‘Zo, dus u gaat eindelijk met uw tijd mee?’ is zijn eerste opmerking. ‘Heeft u thuis ook een zwart-wit-televisie?’ …Kunnen we deze man naar links swipen?

Mobiele eenheid

Eenmaal thuis word ik bestookt met vragen. ‘Hoe verstuur ik een foto?’ ‘Waarom is dat toetsenbord zo klein?’ ‘Wat is dat toch met die rare smileys?’ Ergens is het wel aandoenlijk. Zo voelde zij zich vast ook toen ze me leerde fietsen.

Met een appende moeder en een gamende broer, is de digitale cirkel bijna compleet. Thuis zijn we een mobiele eenheid. Alleen mijn vader weigert te bekeren en blijft vasthouden aan zijn koelkast. ‘Mijn telefoon is extra speciaal’ zegt hij. ‘Ik kan er zelfs mee bellen!’

Swipen

Mijn pleidooi om mijn moeder de eenentwintigste eeuw in te helpen, schijnt te werken. Na een tijdje wordt het angstvallig stil op de bank. ‘Heb je nog hulp nodig?’, vraag ik. ‘Nee hoor, het lukt wel.’ Behendig beweegt ze haar duimen over het scherm. Is ze nou aan het swipen?

Over een paar weken zal ze zich niet kunnen voorstellen hoe ze ooit wifiloos door het leven heeft kunnen gaan. De koelkasttelefoon zal een herinnering worden aan vroegere tijden (toen de dino’s nog leefden). Stiekem ben ik trots op haar digitale revolutie. Kleintjes worden groot.

Afbeeldingen: telzio.com, unspokenpictures.com, giphy.com, pinterest.com

#Life