Geslaagd

“Zo, ben je er klaar voor?” De examinator kijkt me vragend aan. Ik doe mijn gordel om en haal diep adem. Daar gaan we dan.

Het was mijn zesde keer. Al vijf keer had ik een hoofdschuddende ‘nee’ gekregen. Vooral de laatste keer stond het huilen me nader dan het lachen. Als je zo hard je best doet en het maar niet lukt, wat kun je dan nog meer doen? Maar ik zou niet opgeven. Ik heb hier teveel tijd, geld en energie in gestoken om te stoppen (en dan heb ik het nog niet eens over mijn instructeur). Ik moest doorgaan.

IJskonijn

En zo was het op 1 september weer zover. De nacht daarvoor lig ik met open ogen in bed. Gedachtes spoken door mijn hoofd. Ik ben al anderhalf jaar bezig. De wachttijden bij het CBR worden steeds langer. Mijn theorie is nog maar even geldig. Wat is een verslaggever zonder rijbewijs? Straks zak ik weer...

Doemdenkerij maakt uiteindelijk plaats voor een droomloze slaap. De volgende middag word ik opgehaald door mijn instructeur. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt met zoveel engelengeduld. “Vandaag gaat het gebeuren”, zegt hij optimistisch. Ik ben nog niet overtuigd. “We zullen het wel zien”, mompel ik.

“Voor de hoeveelste keer rijd jij vandaag af?” De examinator trekt een serieus gezicht. Alsof hij dat niet weet. “Voor de zesde keer”, geef ik toe. Waar het mis gaat, is de volgende vraag. Ik zucht. Als ik dat wist dan zou ik hier niet zitten, ofwel? Kunnen we niet gewoon gaan rijden? Om niet helemaal over te komen als een ijskonijn, weet ik er nog een kleine glimlach uit te persen. “Gewoon lekker rijden en dan komt het helemaal goed”, stelt de man me gerust. Ik ontdooi een beetje.

Zenuwen

Ik steek de sleutel in het contact en rijd de straat uit. Geduldig volg ik zijn instructies op. Links, rechts, de borden ‘Utrecht’ volgen richting knooppunt Hoevelaken... Mijn zenuwen gaan in de hoogste versnelling, maar ik onderdruk ze. Dan moet ik de snelweg op. Ik maak snelheid en voeg in. Wel erg dicht achter die vrachtwagen, merk ik iets te laat op. De examinator leest mijn gedachten. “Afstand bewaren”, zegt hij kortaf.

Mijn gedachtes gaan honderdtwintig per uur. Hij trapte nog net niet op de rem. Zie je wel? Daar ga je weer. Gezakt. Laat maar zitten.

Dan gaat er een soort knop in me om. De rest van het halfuur rijd ik zonder zenuwen vol, want ik ben toch al gezakt. Mijn omkeeropdracht gaat goed, ik blijf rustig achter een groep slingerende scholieren (pas nu besef ik hoe roekeloos ik vroeger zelf was op de fiets) en ik stop waar nodig is. Daarna rijden we weer terug naar Leusden. In mijn hoofd bereken ik hoeveel lessen ik nodig heb voor mijn volgende examen.

Tranen

Maar de man met het serieuze gezicht lacht. Hij schudt me de hand. “Gefeliciteerd, jongedame!” Huh? “Meent u dat?” zeg ik iets te hardop. Tranen springen in mijn ogen.

Na zeventig lessen, twaalfhonderd stoplichten en meer emotie dan me lief is, heb ik eindelijk mijn rijbewijs gehaald. Dat had ik nooit gekund zonder mijn rij-instructeur, die bleef doorzetten tot we beiden geen stoplicht meer konden zien. Bedankt, Herman.

Over een week loop ik het gemeentehuis uit. Met het felbegeerde pasje in mijn hand. Nu leer ik pas echt rijden.

Afbeelding: verkeerspro.nl, rijschool-rijbewijs.nl