Passie

‘Hoi, ik ben Bernadette. Mag ik een dagje meelopen?’ Met gesloten ogen druk ik op ‘verzenden’. Nieuwsgierigheid en het feit dat ik te ongeduldig ben om nog een halfjaar te wachten tot ik eindelijk stage mag lopen, resulteerden in een brutaal mailtje naar AT5. De omroep waar onder andere Merel Westrik en Matthijs van Nieuwkerk voor hebben gewerkt.

Tot mijn verbazing zit ik een paar dagen later in de trein naar Amsterdam. Ik lees de mail nog eens door op mijn telefoon. Of ik dinsdag langs kon komen. Mijn enthousiasme wist ik te onderdrukken door te antwoorden (‘Leuk!’) met slechts één uitroepteken in plaats van vijfentwintig.

Anaconda

‘Hallo, ik ben Cyriel.’ Een blonde verslaggever schudt me de hand. ‘Pak je spullen en kom maar mee.’ Een ontsnapte schorpioen uit Bonaire die gevonden is door een verontruste Amsterdammer, is de hoofdrolspeler van het nieuwsitem vandaag. In zijn AT5-autootje rijden we naar de reptielenopvang. Gelukkig gebruikt Cyriel vrijwel dezelfde camera als waar ik eerder mee heb gewerkt, dus kan ik hem mooi helpen. Daar staan we dan te filmen tussen de anaconda’s en de vogelspinnen.

Hij geeft me tips over interviewen en monteren. Ik kijk, leer en doe mee. Om kwart voor vijf word ik geroepen door de eindredacteur. Of ik mee wil kijken bij de live-uitzending? Is de Paus katholiek?

Domme grijns

Rare retorische vragen als deze worden gelukkig gewaardeerd en een halfuurtje later sta ik in de studio. Voor de grap mag ik even achter het bureau gaan staan. 'Lees maar wat van de autocue,’ zegt de presentator. De studiolampen laten me kijken als een hert in koplampen en mijn bleke huid vloekt vast prachtig bij het fluorescerende greenscreen, maar daar sta ik. Hardop presenteer ik de zinnen van de autocue. Iets over autodiefstal, Amsterdamse schaatsgekte en de ontsnapte schorpioen.

‘Hoe heet jij?,’ onderbreekt de presentator me uit mijn presentatieroes. ‘Jouw naam gaan we onthouden.’ Tevergeefs probeer ik een domme grijns te onderdrukken. Ik straal van oor tot oor. Voor sommigen is het simpelweg stukjes filmen en praten tegen een camera, maar voor mij is het meer dan dat. Het geeft me een gek gevoel. Het voelt als het bewijs dat ik iets gevonden heb waar ik mezelf in kwijt kan. Iets waar ik gelukkig van word. Mijn passie.

Ambitie

In de trein terug spreek ik een meisje. Ze studeert diergeneeskunde en loopt nu stage bij een dierenarts in Amsterdam. Haar ogen lichten op als ze me vertelt over de dieren die ze vandaag op haar onderzoekstafel heeft gekregen. Een konijn met een darminfectie, een puppy met een gebroken pootje en een kat met een oogontsteking. Dan schudt ze haar hoofd. De blik in haar ogen wordt dof. ‘Ik weet dat het stom klinkt,’ zegt ze met een matte stem. Bijna alsof ze zich verontschuldigt voor haar enthousiasme. ‘Ben je gek?’ zeg ik net iets te hard voor een stiltecoupé. ‘Je hebt je passie gevonden. Dat is toch geweldig?’

We werken voor het brood op de plank. Zeker in mijn generatie merk ik dat ambitie afgezwakt wordt uit angst wanhopig over te komen. In een leven van negen tot vijf, is het bijzonder als je iets vindt waar je hart van overloopt, niet alleen je bankrekening. Als jij je passie hebt gevonden: hou het vast en laat het nooit los. Die grijns van oor tot oor is niet dom. Hij is fantastisch.

Wat is jouw passie?

Afbeeldingen: giphy.com, at5.nl, loesje.nl

#Journalistiek #JOURNALISTIEK