Huiver en horror

​Bloederige gezichten, afgezaagde ledematen en halfdode verschijningen. De één houdt van Halloween, de ander gruwelt ervan. Ondergetekende valt onder de laatste categorie…

31 oktober is het weer Halloween. Het is een uit de Verenigde Staten overgewaaide feestdag, waarop kinderen verkleed langs de deuren gaan. Met hun grijpgrage klauwtjes kloppen ze op de deuren en roepen ‘Trick or Treat!’ in de hoop beloond te worden met snoepgoed. Een soort Sint Maarten, maar dan met pompoenen in plaats van lampionnen (en een stuk bloederiger).

Hoe anders is Halloween een paar jaar later voor diezelfde kinderen. Het is namelijk de enige dag in het jaar waarop het getolereerd wordt om je wat… ‘minder conservatief’ te kleden zonder dat iemand er iets over kan zeggen. Reden genoeg voor meiden van mijn leeftijd aan de andere kant van de oceaan om zich te verkleden als sexy kat, sexy brandweervrouw of zelfs sexy Osama Bin Laden (inclusief terroristenbaard, ik maak geen grapje). En waarom niet? Sexy is the new scary. Blijkbaar.

Lede ogen

Toch draait Halloween ook om de schrik. Angst is een oerinstinct en, aangezien we niet meer in de prehistorie leven, tevens eentje dat ik graag vermijd. In mijn hele leven heb ik welgeteld één horrorfilm gezien en die bezorgt mij, vijf jaar na dato, nog steeds nachtmerries. Het was een gure avond en met wat vriendinnetjes besloten we een dvd’tje te kijken. Geen standaard romantische komedie, maar iets veel beters: een horrorfilm. Met lede ogen bekeek ik de eerste paar minuten van Paranormal Activity. Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan.

Ik geef het eerlijk toe: ik ben een watje. Mijn eigen verbeelding is mijn grootste vijand. ’s Avonds draaien mijn hersens overuren en produceren, puur voor mijn plezier, elk mogelijk doemscenario. Elk zuchtje wind, ieder onbekend geluid in huis- het zijn demonen en ze komen me halen!

Krakende deuren

Het is alsof ik weer negen jaar oud ben. Ik lig in bed, de dekens stevig over mijn hoofd getrokken. Dat ik straks zal stikken bij gebrek aan frisse lucht zal me een zorg zijn, want no way dat ik uit mijn fort van lakens kom. Ik klamp​ me steviger vast aan mijn teddybeer en probeer te luisteren naar de zware ademhaling van het monster dat zich verschuilt onder mijn bed (die ik nooit daadwerkelijk gevonden heb, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij niet bestaat).

Tien jaar later is er weinig veranderd. Ik trek ’s nachts nog steeds een sprintje als ik naar de wc moet, fiets niet graag alleen in het donker (maar wie wel?), en blijf het liefst zo ver mogelijk uit de duisternis. Ik schrik van wapperende gordijnen, krakende deuren en onverwachte geluiden. Ik draag geen beertjespyjama meer, maar ik ben nog steeds een bang kind.

Nuchter

Gelukkig voor mij is Halloween nog relatief afwezig hier in ons kikkerlandje. We zetten een heksenhoed op en gaan naar een ‘eng’ feestje, maar ons huis decoreren met pompoenen en nepbloed zoals ze in The States doen- daar zijn wij doorgaans nog iets te nuchter voor. Daarover zal je mij overigens niet horen klagen.

Misschien vier jij het feest van horror en huiver wel. Ga je verkleed als Dracula (of als sexy Bin Laden natuurlijk), schrik je jezelf een ongeluk bij de Walibi Fright Nights of houd je een bloederige horrormarathon. Of misschien breng je de avond net zo door als ik: onder de dekens met een vrolijke Disney-film. Scheelt me een hoop slapeloze nachten.

Happy Halloween!

Afbeeldingen: girlscene.nl, tumblr.com, trailers.apple.com, yoillsolveit.wordpress.com