Loon naar werken

Met een catalogus in mijn handen en een hoofd vol ideëen loop ik door de Ikea. ‘Dit is leuk!’ vergaap ik me aan een wit antiek bed. Nieuwsgierig bekijk ik het prijskaartje. Oh. Laat maar zitten.

Ik heb mijn ouders niet zomaar op een willekeurige woensdag meegesleept om naar meubels te kijken. Ondergetekende gaat namelijk op kamers. In oktober heb ik recht op zeventien eigen vierkante meters in Utrecht. Hoewel dat nog ver weg lijkt, stopt het me niet om alvast wat inspiratie op te doen.

Koopjeshoek

Ik heb geen goedkope smaak, ontdek ik al shoppend: een bed voor vijfhonderd euro, een vintage lamp voor een niet zo vintage prijs en een royale loungebank waar ik gerust een halfjaar collegegeld in kan stoppen. Mijn catalogus spoort me aan om nog meer inkopen te doen: verduisterende gordijnen, op maat gemaakte wanddecoratie en waarom laat ik de vloer niet opnieuw leggen als ik toch bezig ben?

Op jezelf wonen is duur. Mijn verlanglijstje mag dan groot zijn, mijn bankrekening is dat niet. Waar is de koopjeshoek voor arme studenten? Ik heb nachtmerries over de aanschaf van tafels, stoelen en banken. ’s Nachts word ik achtervolgd door borden en bestek, want dat moet ik ook nog kopen. Bezweet word ik wakker. Als ik straks niet van plastic servies wil eten, moet ik actie ondernemen.

Poedersuiker

En zo besteed ik vier dagen per week in de bediening van een pannenkoekenhuis. Tussen de schreeuwende kinderen, poedersuiker en aangebrande poffertjes (grapje, wij serveren heerlijke goudbruine poffertjes). Op afgetrapte hardloopschoenen hol ik van de ene naar de andere tafel om te vragen of alles naar wens is, of er nog stroop nodig is en kleine koters te verzekeren dat ze hun verrassing krijgen nádat ze hun pannenkoek op hebben. Tijd om te pauzeren is er niet echt, dus af en toe gooi ik een broodje zalm in mijn mik en ga ik door.

Het gaat namelijk niet om mij, maar om de gasten. Voor hen is dit een avondje uit, een gezellig etentje met vrienden en familie. Af en toe krijg ik een grommige opmerking over dat het wachten te lang duurt (35 pannenkoeken bakken lukt niet in tien minuten) of dat er te weinig appels in de appeltaart zitten (sorry, ik maak ze niet zelf). Maar die kritiek verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ik de glimlach zie van een jarige jet die poffertjes met ijs en vuurwerk voor haar neus krijgt omdat ze vandaag zes is geworden. Ook heb ik plezier in mijn werk. Ik heb de gekste, maar leukste collega’s die ik me wensen kan. Zij (en dat broodje zalm) houden me op de been.

Aan het eind van een lange avond (er schuift gerust nog een groep van twaalf man aan vijf minuten voor sluitingstijd), tellen we ons geld. Mijn harde werk wordt beloond in de vorm van vijftig euro fooi. Tevreden fiets ik naar huis. Ik ben weer een stapje dichter bij mijn witte antieke bed waar ik, na nog een paar van dit soort werkdagen, heerlijk in zal uitrusten.

Afbeeldingen: wikipedia.nl, giphy,com, loesje.nl

#personal