Gotta catch 'm all?

Ik zie ze massaal lopen op straat, met een telefoon in hun hand en hun blik gericht op het scherm. ‘Daar is een Pikachu!’ zegt één van de pubers. Fanatiek beginnen ze op hun mobiel te wrijven. Ehm, wat gebeurt hier?

Aanschouw hier de pokémonjagers in hun natuurlijke habitat. Misschien ben je ze de afgelopen tijd ook wel tegen gekomen. Met speciale app verandert je buurt in een pokémonparadijs. Pokémon GO heeft de bevolking (althans, degenen die geboren zijn na 1985) overgenomen.

Alert

Een vriendin stuurt me een screenshot van de Squirtle (een soort blauwe schildpad) die ze heeft gevangen. ‘Huh, hoe kom je daar nou aan?’ is mijn verbaasde reactie. ‘Komop Ber, iedereen vangt tegenwoordig pokémon!’ Behendig werpt ze een pokéball op het diertje dat ondertussen op haar scherm is verschenen.

Pokémon zitten overal. In je achtertuin, de wachtkamer van de tandarts en op de snelweg. Een echte pokémontrainer moet dus constant alert zijn wanneer hij iets zeldzaams vangen kan. En dat houdt dus in dat je moet lopen en staren naar je telefoon. Mij niet gezien, hoor. Ik zit al genoeg op mijn telefoon. Het laatste dat ik nodig heb is een nog een reden om vierkante ogen te krijgen. Voor geen gouden pokéball donwload ik dat spel.

Epileptische aanval

Ondertussen word ik gebombardeerd met appjes, tweets en screenshots over dat verdomde spel. ‘Je raadt nooit welke pokémon ik nu heb gevangen!’ ‘Mijn ei is uitgekomen.’ ‘Level 23 yessss’. Ik voel me een beetje als de enige twaalfjarige in 2007 zonder Hyves, terwijl heel groep 8 elkaar krabbels stuurt. Als iedereen het doet, is het misschien wel een heel leuk spel? Als een volgzaam schaap druk ik op de download knop. Luide muziek verwelkomt me. ‘POKÉMON GO!’ schreeuwt mijn scherm in flitsende letters. Je zou er bijna een epileptische aanval van krijgen, maar oké.

Gewapend met telefoon en powerbank begin ik rond te lopen. Dan duikt er plotseling een pokémon op. Ik werp mijn pokéball (lees: swipe als een dwaze over mijn scherm) en vang ‘m. Wooh! Ik voel een kleine adrenalinekick. Enthousiast loop ik verder.

Hype

Twee kilometer en vijf pokémon later ben ik weer thuis. Trots laat ik de vangst van de dag aan mijn ouders zien. Ze kijken blij, maar ook een beetje verbaasd over hoeveel impact zo’n spel kan hebben op de jeugd. En om eerlijk toe te geven, werkt het verslavender dan ik zou willen.

Tja, het is een enorme hype. Gelukkig waaien alle hypes vanzelf eens over. Op dit moment is Pokémon GO nog een orkaan, maar aan het einde van de zomer slechts nog een zuchtje wind. Ik ben ook klaar met dat domme spel hoor.

Oké, bijna dan. Eerst nog even een pokémon vangen.