Vergeetvisje

Ik kan slecht tegen cliffhangers. Zielsgelukkig was ik dan ook toen ik na dertien jaar eindelijk het vervolg kon zien van mijn favoriete Disney-film: Finding Dory.

Walt Disney is de reden dat alle kinderen hun ouders in 2003 smeekten om een clownsvis. Finding Nemo, het verhaal van een klein visje dat verdwaald raakt in een grote oceaan, stal de harten van jong en oud. Maar voor mij als achtjarige was er maar één grote heldin, in de vorm van een blauw-gele vis.

Mijn innerlijke kind maakte dan ook een sprongetje toen ik hoorde dat Pixar bezig was met een eigen film over Dory. Het is ook te mooi om te laten liggen, Een paracanthurus hepatus, oftwel een Picasso doktersvis met een haperend kortetermijngeheugen. Zo snel als mijn vingers kunnen typen app ik mijn vriendinnen. Binnen vijf minuten hadden we een Dory-date gepland.

Verstrooid

Vervolgfilms zijn gevaarlijk. De verwachtingen zijn vaak zo hoog, dat het doorgaans resulteert in een slap aftreksel van het origineel. Niet bij Finding Dory. Vanaf het moment dat een kleine Dory met haar grote baby-ogen de camera inkijkt, ben ik verkocht. Het arme amnesievisje raakt afgeleid door zand (‘Look sand! I like sand!’) en raakt uiteindelijk haar ouders kwijt. Pas jaren later herinnert ze zich in een vlaag iets van haar familie. Vastberaden zwemt ze naar de andere kant van de oceaan.

Ik heb mezelf nog nooit zo herkend in een vis. Al wil ik het niet toegeven, ik ben namelijk net zo vergeetachtig en verstrooid. Ik kijk je aan en ik lach lief over je vakantieplannen, maar stiekem heb ik geen idee meer of je met je vrienden naar Cherso gaat of met je oma naar Zeeland. Zelfs al heb je me dat al vijf keer verteld. En net als mijn geheugen laat ik mijn spullen ook overal en nergens slingeren. Het is dat mijn vriendin me herinnerde om een 3D-bril mee te nemen, anders was ik die ook vergeten. Twee uur staren naar een vergeetvis drukt me met de neus op de feiten: Potverdory, ik ben een Dory.

Tweede jeugd

Maar Dory is ook een doorzetter.Waar een wil is, is een weg. Al moet je de oceaan over zwemmen om je ouders te vinden (en vervolgens weer terug omdat je onderweg je vrienden kwijt bent geraakt). En nog een mooie eigenschap: ze is niet bevooroordeeld. Dory raakt bevriend met iedereen, van een chagrijnige septopus (een octopus met zeven tentakels) tot een bijziende walvishaai.

De bioscoopzaal zit vol met jonge kinderen, maar ook met nieuwsgierige twintigers. Op deze manier leven we stiekem nog een stukje van onze tweede jeugd (en spreken we straks allemaal vloeiend walvis). Pixar heeft zich wat mij betreft overtroffen. Finding Dory voelt een beetje als thuiskomen. Als zwemmen in een bekende zee vol nieuwe avonturen. Dory laat me lachen, af en toe een beetje huilen en leert me de belangrijkste les: Just keep swimming.

Afbeeldingen: icreatemagazine.com, persquare.com, tumblr.com

#Life