Tegenslag

Ik hou mijn adem in en tel tot tien. Niet huilen, niet hier. Toch rolt er langzaam een traan over mijn wang.

Mijn ogen prikken. Een tweede traan laat zich zien, en ik veeg hem driftig weg. ‘Die vervelende hooikoorts ook altijd!’ Ik geef de schuld aan een allergie die ik niet heb, terwijl ik tegen mijn verdriet vecht. Ik wil janken, vloeken en slaan, maar blijf glazig voor me uitstaren. Nog drie rotondes, dan is het voorbij.

Toen ik de snelweg op reed wist ik het al. Drie vrachtwagens achter elkaar en ik moest afslaan. Inhalen was geen optie, invoegen werd een ramp. Ik voelde de hand van mijn examinator op het stuur en wist het. Gezakt. Alweer.

Onzeker

Met gebogen hoofd rijd ik terug naar het CBR om het daar nog eens te horen: ‘Sorry meis, je bent niet geslaagd.’ De man met de stropdas heeft duidelijk medelijden met me. Ik krijg nog een schouderklopje mee. ‘Volgende keer beter!’

Wat hij niet weet, is dat dit inmiddels mijn derde ‘volgende keer beter’ is. Al een jaar oefen ik me suf met stoplichten, rotondes en snelwegen. De weken voor mijn examen rijd ik de sterren van de hemel. Tegen de tijd dat ik écht moet presteren, trap ik met trillende voet het gaspedaal in. Mijn zenuwen veranderen mij van een vrolijke dame in een onzeker meisje.

Eenmaal thuis laat ik mijn tranen de vrije loop. Het is niet eerlijk. *** CBR. *** vrachtauto’s. Maar vooral *** ik. Je hebt ruim zestig lessen gehad. Ben je nou echt zo dom dat je nog steeds niet kunt rijden? Woede en frustratie gaan langzaam over in stille tranen.

Tissues

‘Meid, waar maak je je druk om?’ denk je misschien. Ik ben heus niet de eerste die er vier keer (and counting) over doet om haar rijbewijs te halen. Mijn probleem is dat ik te graag wil. Hoe groter je iets maakt, hoe drukker je je erover gaat maken, hoe meer stress het oplevert, hoe groter het wordt…

Met een stapel tissues in mijn hand kruip ik achter de laptop. Ik wil schrijven. Gefrustreerd bonken mijn letters op het toetsenbord. Ik wil nog steeds janken, vloeken en slaan. Maar met elke getypte letter kom ik wat meer tot rust. Ik ben niet dom. Het kost me gewoon wat meer tijd.

Vallen en opstaan

Voor mij is het een rijbewijs, voor jou misschien een baan, een relatie, wat dan ook. Iedereen krijgt te maken met tegenslag. Dat hoort bij het leven. Het is vreselijk frustrerend, maar het maakt je ook sterker. Zonder nederlaag geen overwinning.

Vandaag mag je even balen. Janken, vloeken en slaan. Je moet eerst vallen, voordat je kunt opstaan. Morgen ga je er weer met volle moed tegenaan. Of in mijn geval: met plankgas.

Afbeeldingen: virtualhold.com, giphy.com, bittenbythetravelbug.com omdenken.nl

#Life #Personal