Op mezelf

Elke avond staat er een bord eten voor me op tafel. Mijn bed wordt verschoond en mijn was wordt gedaan. Behalve deze week, want nu woon ik op mezelf.

Soort van. Zoals je misschien wel weet, studeer ik in Utrecht. Dat lijkt dichtbij, maar al met al ben ik telkens dik een uur onderweg. Ook begint het een beetje te kriebelen. Vroeg of laat moeten alle vogels het nest eens verlaten, dus ook deze huismus. Ik werk hard om op mezelf te kunnen wonen, maar daarvoor zal ik deze zomer nog aardig wat pannenkoeken moeten serveren.

Vrijheid

Maar dan word ik ineens heel blij door een vraag van vrienden van mijn ouders. Of ik tweeënhalve week op hun huis wil passen wanneer zij op vakantie zijn. Wil ik dat? JA. Kan ik dat? Ehm…

Al snel besluit ik dat ik het wel kan. Ik ben potverdorie een twintigjarige zelfstandige vrouw, toch? Ik draai de sleutel in het slot en ga naar binnen. Het eerste dat me opvalt is de stilte. Rust! Vrijheid! Niemand die me tegenhoudt als ik mijn kleding laat rondslingeren, tot één uur ’s nachts Modern Family wil kijken of net iets te hard Bon Jovi door de woonkamer laat schallen.

Niet dat ik dat soort dingen doe natuurlijk. Nee hoor, ik gedraag me als een zelfstandige volwassene. Er ligt geen kruimel op de vloer, er wordt altijd gezond gekookt en ik lig elke avond braaf om half elf in bed. Echt waar.

Keukenprinses

Koken is juist een uitdaging. Als de liefde van de man door de mag gaat, blijf ik voor eeuwig single, want ik kan net een ei bakken. Het enige dat ik voor mezelf klaarmaak zijn maaltijdsalades en magnetronmaaltijden. Een beetje zielig is dat wel, dus daarom neem ik mezelf deze week voor om een mezelf te ontwikkelen tot een keukenprinses.

Trots app ik de eerste avond een foto van mijn baksel (of moet ik ‘misbaksel’ zeggen?) naar mijn ouders. Dat mijn paprika-roerei eigenlijk een mislukte omelet is, laat ik maar even achterwege.

Ook boodschappen doen is een dingetje. Te lui om een boodschappenlijstje te gebruiken (dat kan ik heus wel onthouden) ga ik op pad om mijn lege koelkast eens goed op te vullen. Met goede moed loop ik de supermarkt binnen. Mijn lach vergaat echter als ik naar de prijskaartjes kijk. Drie euro voor wat kaas? 2,50 voor een bakje yoghurt? Mijn hart krimpt even ineen als ik zie hoeveel de gerookte zalm (beter bekend als mijn favoriete voedsel op deze planeet) kost. Dan eten we maar droog brood vanavond, want dat is in de bonus…

Thuis

Maar al met al doe ik het niet slecht. Mijn vaat laat ik nooit aankoeken (daar moet ik de afwasmachine voor bedanken), af en toe komt een vriendin langs om samen te koken en ik houd de boel redelijk schoon. Het enige dat ik kan laten sterven is een paar planten, maar die leven nog! Oh en ik ook. Ook wel leuk.

Aan het einde van de week kom ik naar huis om de was te droppen (zoals echte studenten doen). Ik word verwelkomd door een knuffel van mijn ouders en de heerlijke geur van een niet-studentikoze maaltijd. Mijn ouders hebben me gemist, zeggen ze, en zelfs mijn broertje geeft mondjesmaat doe dat het zonder mij best stil was (of juist lekker rustig?).We kletsen bij over onze week en ik voel de warmte, die ik niet voelde toen ik alleen in huis zat. Stiekem heb ik mijn familie ook een beetje gemist.

Maar dat blijft even tussen ons, hè? Anders gaat mijn reputatie als zelfstandige volwassene naar de knoppen.

Afbeeldingen: theatlantic.com, rentcafe.com, giphy.com, loesje.nl

#personal #Personal