Waarom een half leeg glas ook gezond is

Mijn leven is één en al regenbogen en zonnestralen. Ik volg een geweldige studie, heb lieve vrienden, familie en een leuke bijbaan. Reden om 24/7 met een big smile rond te lopen. Toch?

Je moet dingen van de zonnige kant bekijken. Dat heb ik van huis uit meegekregen. En terecht. Positieve mensen staan beter in het leven, zijn doorgaans fitter en komen verder in het leven. Het liefst zet ik elke dag mijn roze bril op, maar soms, heel soms, voel ik me een zwartkijker. Is er dan iets mis met mij?

Geloof het of niet, maar ik kan af en toe flink zeuren. Als je ooit met het openbaar vervoer hebt gereisd, begrijp je wat ik bedoel. Ik heb de hele dag les gehad, de gevoelstemperatuur is gestegen tot een getal waar ze in de Sahara ‘u’ tegen zeggen en de bus, die me normaal binnen een kwartiertje naar het station zou moeten brengen, staat al een halfuur in de file. Heb ik weer. Eenmaal aangekomen op het station, vertrekt mijn trein een kwartier later omdat er ‘geen conducteur aanwezig is’. Nogmaals, heb ik weer.

Broodje gezond

Positief denken is als gezond eten. We weten dat het goed voor ons is, maar het is soms verdomd lastig om je aan een dieet van optimisme te houden. Soms heb je meer zin in een potje zeiken dan een broodje gezond. Niets anders dan even lekker klagen. Gewoon omdat het kan.

Altijd positief zijn is niet realistisch. Sterker nog, het is vrijwel onmogelijk. Psychologisch onderzoek heeft bewezen dat wanneer je negatieve gevoelens probeert te onderdrukken met geforceerd optimisme (‘Hup, stoppen met huilen! Ga ervoor!’), dit juist het tegenovergestelde effect heeft.

Als ik je nu zou vertellen dat je overal aan mag denken, behalve aan een groene olifant. Waar denk je dan nu aan? Precies. Hetzelfde geldt voor negatieve gedachtes. Je kunt je best doen het te negeren, maar je kunt er niet omheen.

Na regen komt…

Wat doe je dan wel? De groene olifant omarmen. Omarm hem met gezucht, gekreun en geklaag. Soms is het goed om even flink te klagen. Over je bus die in de file staat, de dure boodschappen of je baas die vandaag zo kut deed (da’s geen net taalgebruik voor een jongedame, maar het leven is ook niet altijd even net). Om het daarna los te laten en je weer te focussen op het hier en nu. Bij de vriendin die samen met jou in bus de wachttijd voorbij kletst, je man die zo lief was om de boodschappen voor je te halen en je zeurende baas, die toch elke maand je salaris weer stort (waar je dan mooi die dure boodschappen weer mee kunt betalen).

De volgende ochtend rijden de treinen weer eens niet. Net op een dag waar ik koste wat kost op tijd moet komen. Mijn glas is niet halfvol, niet eens half leeg, er zit geen druppel meer in. Om de groene olifant kan ik niet heen. Toch besluit ik hem maar voor lief te nemen en op de fiets te stappen. De donderwolk boven mijn hoofd lijkt langzaam weg te trekken, als ik lekker in het zonnetje fiets. Een vloek (oké, een paar keer vloeken) en een zucht later ben ik op school. Op tijd. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee. Zo zie je maar, soms kan zwart kijken ook kleurrijk zijn.

Afbeeldingen: livingwisdom.kaballah.com, nu.nl, deba.nl

#Life