Op reis met srprs.me

Vrijdagochtend, half twaalf. Ik sta op het vliegveld in Eindhoven. Over een halfuurtje stap ik in een vliegtuig. Waarheen? Geen idee.

Eerlijk is eerlijk, ik ben een planner. Ik vind het fijn om te weten waar ik heen ga en wat ik ga doen. Een goede voorbereiding is het halve werk, ook als je op vakantie gaat. Ik moest dan ook even slikken toen mijn beste vriendin me vroeg om samen een srprs.me-reis te boeken. Er wordt een trip voor je geboekt, maar je weet pas waar je heen gaat als je op het vliegveld bent. ‘Maar Sooph,’ protesteer ik. ‘Wat als het niet leuk is?’ Haar antwoord is simpel, maar krachtig. ‘Wat als het wel leuk is?’

Na dagen van gezeur en nieuwsgierig geneuzel (‘Waar gaan we nou hééén?!’) staan we met onze rugtassen in de vertrekhal. Om te voorkomen dat we straks misschien met wintertruien in de Spaanse zon zitten, hebben we het weerbericht doorgekregen. Srprs.me belooft ons een zonnige achttien graden. Ik heb mijn reis al helemaal uitgestippeld. We gaan naar Lissabon of Venetië. Madrid misschien. Porto? Ik drijf mijn lieve reisgenootje tot waanzin met mijn onophoudelijke stroom aan speculaties.

En we gaan naar…

Sooph houdt een geheimzinnige zwarte envelop met daarin onze bestemming in haar handen. Ik word gek van nieuwsgierigheid. In de brief staat een code die we invoeren op onze telefoon. De app vraagt ons ‘een momentje geduld’ voor onze bestemming wordt onthuld. Zeg maar gerust ‘moment’, want het lijkt uren te duren. En we gaan naar… Poznán, Polen. Huh? Polen?

Weinig tijd om verbaasd te zijn hebben we niet, want ons vliegtuig vertrekt zo. Met gemengde gevoelens stijg ik op. Ik vind het heerlijk om weg te gaan, maar naar Polen? Is dat niet dat grijsgrauwe land waar de tijd de afgelopen dertig jaar heeft stilgestaan?

Geiten

Kan ik meer ongelijk hebben? Poznán blijkt een levendige studentenstad te zijn, rijk aan historie, vol pleinen en parken. Rijen felgekleurde tulpen sieren de marmeren fontein in de hoofdstraat. Op het marktplein staan oude vakmanshuisjes rondom de klokkentoren, waar elke dag om klokslag twaalf uur twee geiten (ja, echt waar) naar buiten komen.

Ik waan me in Duitsland, Oostenrijk, Italië, maar ben toch echt in Polen. Al wandelend en fotograferend (ik ben en blijf een journalist), verkennen we de stad. Ik kan niet geloven hoe mooi het hier is.

Ook leuk: zloty’s. Vier van deze Poolse munten staan gelijk aan één euro. Omgerekend moeten de mensen hier wel heel weinig verdienen, want zelfs met ons studentenbudget kunnen we leven als een god in Frankrijk (of Sooph en Berna in Poznán). Voor een tientje per persoon eten we de heerlijkste gerechten en voor musea betalen we, als het al niet gratis is, 25 cent om naar binnen te gaan. Wat een geweldig land.

Rugzak

Maar nog mooier dan de stad, zijn de mensen die we onderweg tegenkomen. We overnachten in een hostel en het is een komen en gaan van reizigers met elk hun eigen verhaal. Ik spreek mensen uit Polen, Oekraïne, Spanje en Griekenland. Pas op de laatste avond, wanneer we cocktails drinken met twee Hollandse kamergenoten voor een niet-Hollandse prijs, besef ik hoe klein, maar groot tegelijk de wereld eigenlijk is. En hoeveel ik er nog van wil zien (hoeveel cocktails ik nodig had om tot deze conclusie te komen, laat ik even achterwege).

Na vier dagen zitten we weer terug in het vliegtuig, met een rugzak vol herinneringen. We hadden niet gedacht dat we het zo leuk zouden hebben. Terwijl we opstijgen en ik Poznán steeds kleiner zie worden, weet ik het zeker. De mooiste reis plan je niet, die overkomt je.

Foto's: Anne-Sophie Fritschij

#TRAVEL #travel