Plastic Fantastic

In 2050 zit er meer plastic in de zee dan vissen. Door al het afval dat we uitstoten voegen we eigenhandig ingrediënten toe aan de plastic soep, een drijvende vuilnisbelt in het midden van de Stille Oceaan. Maar ja, wat doen we eraan?

Sinds 1 januari is het afgelopen met de plastic tas bij de kassa. Ze komen terecht in de natuur, dieren stikken erin en het duurt zo’n tien tot twintig jaar voor ze afgebroken zijn. De zogenaamde ‘plastic soep’ is een sluipend gevaar voor het milieu, zoals het topje van de ijsberg dat was bij de Titanic.

Tasje om een tasje

Zelf heb ik er nooit zo bij stil gestaan. Wanneer de caissière het vroeg, nam ik standaard een tasje mee. Om er thuis achter te komen dat ik geen zak aan het zakje heb. En zo bereikte het plastic tasje zijn eindbestemming: de prullenbak.

Pas toen ik zelf tasjes uit moest delen, werd ik me bewust van het enorme aantal plastic dat tevergeefs wordt weggegeven. Ook in de winkel waar ik werkte, gingen de plastic zakjes als warme broodjes over de toonbank. Want ach, het is toch gratis. En met al die spullen (al is het een pakje tissues) in je hand lopen is ook zo onhandig. Ik heb zelfs een vrouw aan mijn kassa gehad die graag een tasje om haar plastic tasje wilde. Gewoon omdat het kon.

Ecogebrabbel

Net als ik, zijn meer mensen nonchalant. We geloven je wel, maar vinden het prima zo. Niemand zit toch te wachten op ecogebrabbel over hoe wij onze planeet om zeep helpen? Ga maar eens prediken hoe miljoenen plastic tassen gemaakt van aardolie er op zee drijven. Dat we in de EU gemiddeld 175 tasjes per persoon per jaar gebruiken terwijl een plastic tasje slechts dertig minuten wordt gebruikt. We zijn geen consumenten, maar vervuilers. We zien de aarde als onze speeltuin en vergallen deze met plastic, voedsel en energie. Ah joh, zo heet wordt de plastic soep toch niet gegeten?

Daar moeten we klaar mee zijn. Het Europese Parlement wil de enorme berg plastic tasjes over vijf jaar terugdringen met tachtig procent. Brussel heeft nagedacht en pakt de consument waar hij hem het hardst kan treffen: zijn portemonnee. Als je een plastic tasje wil, moet je er vanaf nu voor betalen. Een dubbeltje kan het milieu natuurlijk niet redden. De ’tien cent-maatregel’ is meer bedoeld om mensen bewust te maken. Want pas als het geld gaat kosten, gaan mensen beter nadenken.

Twee maanden later is het aantal plastic tasjes dat winkels meegeven aan klanten drastisch gedaald. Het Kruidvat verklaart zestig procent minder tasjes te geven, de HEMA zelfs tachtig. Ook ik neem voortaan een herbruikbaar tasje mee als ik boodschappen ga doen. Misschien is het een druppel op de gloeiende plaat. Maar het is ook een tasje minder in de oceaan.

Afbeelding: bodhitv.nl, textilia.nl, trackandhack.com

#Life