Verwelkte jeugd?

Jongeren vernielen ambulance in Soest. Jongen (18) aangehouden na schietpartij bij winkelcentrum Overhees. Soester pyromaan bekent autobrand. Zo komt ons dorp de laatste weken in het nieuws.

‘Oh, dus je komt uit Soest’ zei een medestudent tegen me. ‘Dat ene dorp waar al die auto’s in de fik worden gestoken?’ ‘Is dat ook niet waar ze een ambulance hebben vernield?’, vroeg een ander. Even schaamde ik me om een Soesterknol te zijn.

Limonade

Een schietpartij, een gemolesteerd bushokje, een wietplantage boven de pizzazaak. Het zijn taferelen die je in een grote stad zoals Amsterdam verwacht, niet in Soest. Niet in het dorp met de molen, de duinen waar we wandelen met de hond en de kinderboerderij waar ik elke woensdagmiddag spelend doorbracht. Gaat Soest straks ook ten onder aan hangjongeren en jeugdcriminaliteit?

Als je zulke verhalen hoort, ga je je zorgen maken om de jeugd van tegenwoordig. Ik zeg ‘de jeugd van tegenwoordig’ alsof ik deze al ver achter me heb gelaten in mijn twee maanden als twintiger. Valt mee. Maar ‘ in mijn tijd’ deden we dat niet. In mijn tijd mochten we nog drinken toen we zestien waren (wat ik overigens amper deed- geef mij maar limonade), maar in een dronken bui daadwerkelijk dingen gaan vernielen, was nooit in me opgekomen. Maar ach, ik was dan ook zo braaf als een kleuter voor Sinterklaas.

Bontkraag

Ik zie ze bij de BCC als ik met mijn vader een nieuwe laptop wil kopen: een groepje bontkragen staat geclusterd bij de ingang. Daar doen ze wat hun oerinstinct hen vertelt dat ze moeten doen: hangen. Om niet vermoeid te raken van zo’n intensieve bezigheid drinken ze blikjes energy. De nog smeulende peuken gooien ze van zich af om hun territorium af te bakenen. De bontkragen zijn blijkbaar bronstig, want elk vrouwelijk object dat langsloopt wordt getrakteerd op een ‘Hé, lekker teefje!’. Onderling haantjesgedrag wordt gemeten door wie het hardst ‘HOMO’ kan schreeuwen naar de eerste de beste heteroseksuele voorbijganger.

Waar deze gozers barsten van de ‘swag’ ontbreekt het hen aan respect. Net als de groep jongens die midden in de nacht hun frustraties uiten op een ambulance. Terwijl de broeders in een woning bezig zijn met een patiënt, slopen zij de spiegels, rukken de kentekenplaat eraf en trappen deuken in de auto. Hun signalement: spijkerbroek, donkere jas met capuchon en allemaal niet ouder dan achttien jaar.

Zwart-wit

Na de vernieling zijn de daders spoorloos, net als hun fatsoen. Ik zou graag willen weten, lieve jongen met je capuchon: wat bezielt je? Wat gaat er in je om als je de ruiten in slaat van een ambulance? Als je een bushokje sloopt? Wanneer je een fiets jat? Leg het me alsjeblieft uit, want ik begrijp het niet.

Is ‘de jeugd van tegenwoordig’ aan het verwelken in plaats van opbloeien? Nee, natuurlijk niet. De jeugd is niet verpest. Zo zwart-wit moeten we niet denken. Voor elke vandaal zijn er drie hardwerkende studenten die bouwen aan hun toekomst. Maar de verhalen van schietpartijen en vernielingen blijven. En dan besef je maar weer: respect is een bloem die in weinig tuinen bloeit.

Afbeeldingen: platformbuitenspelen.nl, gurl.com, glogster.com