Aangerand

Het is inmiddels drie weken geleden, maar nog steeds huivert Hilde als ze er aan denkt. Wat een gezellige Nieuwjaarsnacht had moeten worden, veranderde in een nachtmerrie.

Het was de eerste keer dat ze Oud en Nieuw zou vieren in een grote stad. Weken keek ze er naar uit. Het zou één groot feest worden in Keulen.

Rond tien uur heeft Hilde afgesproken met haar vriendinnen op het plein naast de Domkerk. Het is gezellig druk. Honderden mensen hebben zich verzameld om samen het nieuwe jaar in te luiden.

Plotseling hoort ze een knal. Vuurwerk. Wanneer een pijl afgaat in de menigte, ontstaat er paniek. Hilde kijkt om zich heen. Plotseling wordt ze omsingeld door een groep mannen. Ze voelt hoe twee handen haar beetpakken. Achter haar staat een donkere man. Zijn ogen zijn kil, zijn grijns is breed. Ze probeert zich te verzetten, maar het heeft geen zin. Met een hand graait hij onder haar jurk.

Blauwe plekken

Ik moet zeggen dat ik het eerst niet wilde geloven. Een georganiseerde bende die op een openbaar plein vrouwen aanrandt? Zoiets zie je toch alleen in een hele slechte film?

Wat Hilde is overkomen in Keulen lijkt ver weg, maar ook hier worden vrouwen seksueel geïntimideerd, aangerand of verkracht. Aantallen zijn moeilijk te noemen. De politie in Keulen ontving ruim vijfhonderd aangiftes, maar lang niet elke misbruikte vrouw durft haar mond open te doen.

Wie weet hoeveel vrouwen de seksueel getinte opmerkingen van hun baas zat zijn, maar niets durven te zeggen uit angst om ontslagen te worden? Wie weet hoeveel vrouwen de blauwe plekken in hun nek verdoezelen met make-up omdat hij zijn handen niet thuis kon houden? En wie weet hoeveel vrouwen zichzelf elke avond in slaap huilen omdat de gebeurtenissen van jaren geleden nog door hun hoofd spoken?

Niet alleen vrouwen, maar ook mannen worden seksueel of fysiek geïntimideerd of misbruikt. Ze zwijgen, omdat ze anders ‘mietjes’ zouden zijn. Terwijl zij net zo goed het slachtoffer zijn.

Bontkraag

Als ik zaterdagavond op de fiets wil stappen om naar een feestje te gaan, houdt mijn vader me tegen. ‘Jij gaat niet alleen door het donker fietsen. Ik breng je wel even.’ Eerst komt mijn puberale brein (eigenlijk mag dat niet meer nu ik twintig ben) in opstand. Waarom niet? Ik ben toch oud genoeg om zelf een stukje te fietsen. Kom op, zeg.

Als we vervolgens langs een verlaten winkelcentrum rijden waar een groepje bontkragen bij elkaar geclusterd zit als haringen in een ton. Langzaam dringt het tot me door waarom vaderlief voor taxichauffeur speelt. Niet omdat hij de bezorgde ouder wil uithangen, maar omdat hij om me geeft. Wie weet schuilen er achter die capuchons en sigaretten schatten van jongens, maar dat risico neemt hij liever niet. Ik geef hem groot gelijk. Je voelt je niet meer veilig op straat.

Ideale wereld

Godzijdank is mij nog nooit iets overkomen. Maar het zou zo kunnen gebeuren. Daarom ben ik ook voorzichtiger geworden. Argwanend bijna. Mijn drankje aan de bar hou ik bij me, omdat ik bang ben dat iemand er iets in zal doen. Als ik een groep jongens zie rondhangen, steek ik de straat over. Hoge hakken draag ik sowieso niet, want stel dat ik in een noodsituatie weg moet rennen?

We hebben het niet eens door, omdat het zo’n automatisme is geworden, maar onbewust vermijden we veel situaties voor onze veiligheid. Dit komt allemaal voor uit angst. In een ideale wereld zou dit niet moeten. Dan zou ik kunnen hardlopen in het donker, een drankje aannemen van een jongen zonder het eerst in twijfel trekken en dragen wat ik wil, wanneer ik dat wil. Toch doe ik het niet, want onze wereld is ver van ideaal.

Afbeeldingen: ikvrouwvanjou.nl, rltnieuws.nl, brotherword.org, jewishjournal.com

#Life