Plankgas

Donderdag 3 december stond al maanden in mijn agenda gemarkeerd. Wekenlang had ik nachtmerries over remmende banden, overstekende kinderen en de Stichtse Rotonde. Het was de dag waarop ik moest afrijden.

Misschien weet je nog dat ik schreef over hoe ik zakte (en hard) voor mijn theorie-examen? En ook hoe ik, twee keer scheepsrecht, het wel zou gaan halen? Nu ben ik nooit goed in wiskunde geweest en kostte me het uiteindelijk vier keer (en een speciale cursus) om dat diplomaatje te bemachtigen. Met dit obstakel eenmaal achter de rug, kon ik eindelijk plankgas naar het CBR. Althans, dat dacht ik.

Drempel

De weg naar mijn rijbewijs, is er voor mij één van pieken en dalen. Ik had dagen waarop ik ongestoord met 120 kilometer per uur over de snelweg scheurde en dagen waarop ik in zijn drie over een verhoogde drempel knalde (oeps).

Ik heb respect voor mijn rij-instructeur. Hoeveel vaak ik ook scheef parkeerde en door oranje reed (‘Nee hoor Herman, het is donkergroen.’), hij bleef de geduldige leraar die ik nodig had.

Boer met kiespijn

Na dertig plus lessen rijden we eindelijk naar het CBR. In een willekeurige woonwijk oefenen we nog wat speciale verrichtingen (nog reed ik zo’n mooi bochtje achteruit) en daarna begeven we ons naar de eindbestemming Leusden. Terwijl mijn instructeur me op mijn gemak stelt met een kopje cappuccino, observeer ik mijn omgeving. De ruimte is gevuld met zenuwachtige jongens en meiden die voor de zoveelste keer hun theorie doornemen.

Na wat een uur lijkt te duren (in werkelijkheid zo’n vijf minuten), worden we naar boven geroepen. Aan tafel nummer acht zit een vrouw met een vriendelijk gezicht verschuild achter een grote bril (zou ze daar de foto die ik straks ga maken extra goed kunnen zien?). Na een ongemakkelijk praatje- ‘Neeee hoor, ik ben niet zenuwachtig! Gewoon gezonde spanning!’ *lacht als een boer met kiespijn*- stappen we in de auto.

Vragen over ventieldopjes en bandenspanning passeer ik met vlag en wimpel. Tegen de tijd dat ik de sleutel in het contact doe echter, voel ik mijn zenuwen opstarten. Met trillende voet trap ik langzaam het gaspedaal in. Ik probeer een gesprekje aan te knopen met mijn examinatrice, met weinig resultaat. Ik ben waarschijnlijk al de achtste zenuwachtige tiener die ze vandaag naast zich heeft zitten. Met gesloten mond rijden we de binnenstad van Amersfoort in.

40 procent

Ik voel hoe mijn handen trillende de versnellingspook beetpakken. Met het motto ‘rijden is kijken,’ doe ik extra mijn best om de mevrouw met de grote bril duidelijk te maken dat ik alles onder controle heb. Ik verrek bijna mijn nek als ik een overstekende voetganger in het vizier krijg. Voordat ik wil remmen heeft mijn examinatrice al ingegrepen. Oeps.

Met een hoofd zo rood als een boei rijden we verder. De parkeeropdracht en het invoegen op de snelweg gaan redelijk, maar in mijn achterhoofd weet ik al: ingrijpen is dodelijk. Eenmaal teruggekomen bij het CBR, zit ik aan hetzelfde tafeltje. ‘Ik heb geen leuk nieuws voor je,’ deelt de bebrilde mevrouw mee. Ik zag het al aankomen. De mythische 40 procent die het examen in één keer haalt, daar hoor ik niet bij. Helaas.

Toch laat ik me niet uit het veld (of van de snelweg) slaan. In het kader van ‘nieuw jaar, nieuwe kansen’ probeer ik het in januari gewoon opnieuw. Mijn rijbewijs is een felbegeerd varkentjesroze pasje. En dat varkentje ga ik wassen.

Ben jij weleens gezakt voor je rijbewijs?

Afbeeldingen: luminorsolution.com, blog.midrive.com, someeecards.com, loesje.nl

#Life