Lieve Sinterklaas,

Een onstuimige decemberbries waait door de verlaten straten. Alleen het ijle maanlicht biedt enig zicht in het donker. Niet alleen buiten is het donker. Ook de wereld laat af en toe haar schaduwkant zien.

Er gebeurt veel de laatste tijd. U zei het zelf al tijdens de intocht in Meppel. Kinderen stonden vrolijk aan de kade, Parijs was in rouw. ‘Dit is grote mensennieuws en het is verdrietig en afschuwelijk,’ liet u weten.

Voetstappen

Ook ik ben bijna een groot mens, Sinterklaas. Deze maand word ik twintig jaar. Dat is leuk en spannend, maar ook onbekend en eng. Niet zoveel jaar terug was ik nog een meisje dat op uw schoot zat en vroeg om een nieuwe barbiepop (nog bedankt daarvoor).

Ik weet het nog goed. De geur van gevuld speculaas maakt me sentimenteel. Klaarwakker lag ik ’s nachts in bed. Een wortel en een bosje stro lagen al in mijn schoentje klaar. Met een kloppend hart luisterde ik ’s nachts of ik voetstappen op de daken hoorde. Of het getrappel van hoeven, misschien?

Strooigoed

En dan, wanneer 5 december eindelijk aanbrak, kwam u op bezoek. Ik mocht bij u op schoot. Grappig hoe uw ogen precies leken op die van mijn buurman. ‘Ben jij braaf geweest dit jaar, meisje?,’ vroeg u met een quasi serieuze blik. ‘Natúúúrlijk, Sinterklaas!’ zei ik met een glimlach zoeter dan het strooigoed van Zwarte Piet.

Nu zet ik mijn schoen niet meer. Ik kijk niet meer naar het Sinterklaasjournaal en de barbiepop ligt ergens opgeborgen in de kast. Toch ben ik u niet vergeten, lieve Sint. U brengt me elk jaar even terug naar vroeger. Terug naar de geur van pepernoten, slecht rijmende gedichten en familie. U laat me weer even een klein meisje zijn.

Heerlijk avondje

U leerde mij iets waardevols, Sinterklaas. Genegenheid. In wereld waar iedereen zijn mening klaar heeft (dit weten u en Piet als geen ander) en woorden blijven steken als dolken in onze rug, is een vriendelijk gebaar een zeldzaam verschijnsel geworden. Mensen staren naar hun telefoon in plaats van elkaar. We kijken, maar we zien niet. We horen, maar we luisteren niet. We zijn zo druk, dat we geen tijd meer hebben voor elkaar.

U kent dit niet. Hoe ver we ook mogen zijn in dit digitale tijdperk, u komt elk jaar aan met uw vertrouwde stoomboot. Met mijter en staf brengt u families, groot of klein, jong of oud, bij elkaar. Al is het maar voor één heerlijk avondje.

Dit jaar vraag ik slechts om één ding: waardering voor de dingen die ik zo vanzelfsprekend vind. In een tijd van vluchtelingen, regenboogpieten en jihadisten vergeten we soms waar het echt om draait. Tijd is kostbaar en moet doorgebracht worden met mensen van wie we houden. Niet meer en niet minder. Dank u, Sinterklaasje.

Liefs,

Bernadette

P.S. Een chocoladeletter mag ook.

Afbeeldingen: letitbloom.nl, klas2gbjorngeerdes.webklik.nl, ttm.nl

#Life