Aangeslagen

Parijs staat in brand. De wereld kan slechts toekijken. 13 november 2015 is een dag die we niet snel zullen vergeten.

Ik kijk naar het journaal en ervaar een gevoel van machteloze woede, van onrechtvaardigheid en onbegrip. Na de aanslag op het hoofdkantoor van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo in januari dit jaar, weten we hoe een koelbloedige aanslag in werking gaat. Dat zoiets nog eens zou gebeuren- in het kwadraat zelfs- had ik niet durven denken.

Bloed

Het is notabene vrijdag de dertiende. Met een vrolijk gevoel sta ik op. Ik heb een vrije dag en kan doen en laten wat ik wil. ‘s Avonds constateer ik pas dat vandaag zogenaamd een ‘ongeluksdag’ is. Ik wil bijna hardop lachen. Ik heb juist een hele leuke dag gehad. Voor het slapengaan check ik Twitter. Wat ik dan lees, breekt mijn hart.

Langzaam pikt de wereld het nieuws op. Elke keer als ik mijn tijdlijn refresh, wordt de grootte van de ramp akelig duidelijk. Eerst vallen er 18 doden, dan 36, 60, 100… Na een uur val ik met de telefoon in mijn hand in slaap. Ik droom van mannen met bivakmutsen . Ik schrik wakker en probeer opnieuw de slaap te vatten. Ik sluit mijn ogen en hoor het geschreeuw van kinderen. Bloed op de grond. Een Eiffeltoren in vuur en vlam.

Zaterdagochtend word ik wakker. De beelden van chaos en angst beginnen opnieuw langzaam door te dringen. Ik huiver. Kleine kinderen ontwaken nu in Nederland met een kriebelend gevoel in hun onderbuik omdat de Goedheiligman vandaag aanmeert. Onschuldig houden zij hun handjes op voor pepernoten, zich onbewust van de rotte appel die de wereld gisteravond was.

Rood-wit-blauw

De hele dag houden we het nieuws nauwgezet in de gaten. Profielfoto’s kleuren rood-wit-blauw en #PrayforParis is trending topic op Twitter. Ondertussen blijft het dodenaantal oplopen. Op het moment dat ik dit artikel typ, staat de teller op 129 doden. Dat zijn er 129 teveel.

Toch zie ik tussen alle terreur ook hoop. Vrijheid, gelijkheid en broederschap schemert in het duister. Terwijl het Stade de France ontruimd wordt, vult de het stadion zich met de Marseillaise. Gebroederlijk zingen de voetbalfans het Franse volkslied, niet wetende wat ze buiten het stadion kunnen verwachten. Op de straten wordt hulp verleend aan slachtoffers en worden slaapplaatsen aangeboden. Parijs is gedoofd, maar haar inwoners vormen hun eigen lichtpuntje in de duisternis.

Sterk

Zoals ik eerder schreef in een column over Charlie Hebdo aan het begin van dit jaar, is het niet alleen aanslag op een voetbalstadion, restaurant of theater. Het is een aanslag op onze vrijheid. Dit zijn geen vrijheidsstrijders. Dit zijn terroristen. Geloven doe je met je hart. Niet met kogels.

We zijn aangeslagen, maar niet verslagen. Er is namelijk één ding waar we nooit aan toe moeten geven en dat is angst. Ze mogen binnendringen met hun kalasjnikovs en de lijken op de grond rechtvaardigen met hun God, maar wij blijven sterk. Samen.

Vrijheid, gelijkheid en broederschap.

Afbeelding: gazetta.gr, nrc.nl

#JOURNALISTIEK #Journalistiek