Lekker (links)handig!

We zijn een zeldzame verschijning. Bijna met uitsterven bedreigd in een wereld ontworpen voor rechtshandigen. Inktvlekken, een slordig handschrift en altijd degene aanstoten die tijdens het eten rechts van je zit: het leven van een linkshandige gaat niet over rozen.

Aantekeningen maken tijdens hoorcollege resulteert standaard in een hand vol inktvlekken. Het ‘blauwe-pink-syndroom’ (zoals ik het graag noem) is mij inmiddels bekend. Als ik een jaartje of honderd eerder was geboren, had ik hier geen last van gehad. Toen werd het links schrijven er gewoon uitgeslagen. Net zo makkelijk. Alleen zou mijn hand dan niet versierd zijn met inktvlekken, maar met striemen van een liniaal...

Klunzig

Als linkshandige krijg je te maken met de nodige opmerkingen en vooroordelen. Als ik een euro kreeg voor elke ‘Wat hou jij je vork raar vast, zeg!’ tijdens de maaltijd, zou ik geen studiefinanciering nodig hebben. Ook komt er een moment dat je na de zoveelste opmerking bezwijkt voor de groepsdruk en je horloge aan de ‘juiste hand’ gaat dragen (zoals rechtshandigen doen). Discriminatie!

Wanneer je betrouwbaar bent, ben je iemands ‘rechterhand’. Terwijl wij volgens het Nederlandse spreekwoord slechts ‘twee linkerhanden’ hebben. Linkshandigen worden vaak afgeschilderd als onhandig in deze wereld ontworpen voor rechtshandigen. Geen zorgen, voor mij ligt dat niet aan de hand waarmee ik schrijf.

Ik ben namelijk van mezelf al klunzig. Het licht aan laten staan, een klasgenoot vragen of ‘die herrie wat zachter’ kan- om er vervolgens achter te komen dat hij beginnend DJ is en die 'herrie' zelf heeft geproduceerd- of niet uitkijken waar je loopt en onderuitgaan op station Bilthoven voor het oog van een leuke jongen en 25 andere treinreizigers. Zulke dingen zijn dagelijkse routine voor mij.

Verwarring

Eén van mijn grootste ergernissen in het leven (naast arrogante mensen en realityseries op RTL 5) zijn collegeblokken met het spiraal aan de ‘verkeerde’ kant. Althans, mijn verkeerde kant. Rechtshandigen kunnen zorgeloos schrijven zonder een ringbandafdruk op hun handen.

Net zo is schrijven met een vulpen onbegonnen werk, krijg jij bij softbal altijd de afgedankte handschoen voor linkshandigen en is een schaar fatsoenlijk vasthouden een hele opgave (geldt overigens ook voor elk ander gereedschap).

Zelf ben ik ambidexter. Dat klinkt als een ernstige aandoening, maar slaat eigenlijk op iemand die zowel rechts- als linkshandig is. Of met andere woorden: iemand die niet weet wat ze wil. Elke keer als ik als kind iets nieuws leerde, leidde dit tot verwarring over de te gebruiken lichaamshelft. Uiteindelijk koos vijfjarige Bernadette voor een lekkere afwisseling. Met als resultaat dat ik nu schrijf met links, knip met rechts, eet met mijn linkerhand en bij de overige activiteiten maar kijk wat het beste werkt.

Bijzonder

Toch zijn we niet alleen maar zielig. De hersenfuncties van linkshandigen zijn gewoon meer verdeeld over beide hersenhelften dan bij rechtshandigen. Dat we slordiger schrijven of eerder doodgaan, is een fabeltje dat uit de (rechter)duim is gezogen.

Wist je dat 30 % van de linkshandigen hoogbegaafd is? Dat is niet slecht, aangezien maar 10 tot 15 % van de bevolking linkshandig is. Ook Barack Obama, Beethoven en Albert Einstein staan in dit lijstje. Nu voel ik me toch iets minder klunzig.

Linkshandig zijn is dus niet bepaald voor de (linker)hand liggend (bij deze beloof ik plechtig dat dit de laatste flauwe grap is die ik vandaag maak). Het maakt je bijzonder. Zoals een wijs gezegde luidt: When nothing goes right, go left.

Afbeelding: english.sina.com, free-extras.com, tumblr.com

#Life