Big brother

Op ons toilet hangt een scheurkalender met tegeltjeswijsheden (dat is inderdaad net zo leuk als het klinkt). Vandaag luidt de spreuk: ‘Facebook is als gearresteerd worden. Alles wat je zegt kan en zal tegen je gebruikt worden.’

Op een regenachtige middag waarop ik druk aan het leren zou moeten zijn, besloot ik op zoek te gaan naar een nieuwe camera. Dit urenlang browsen op internet lijkt misschien studieontwijkend gedrag, maar ik had daadwerkelijk een nieuwe camera nodig. Geen beter moment om wat te googelen naar een nieuwe camera dan midden in de tentamenweek, leek me zo.

Na wat speurwerk kwam ik een mooi exemplaar tegen. Mooie lens, goede focus en voor een leuk studentenprijsje. Ik voegde de link toe aan mijn favorieten en besloot dat het nodig tijd was om weer eens te gaan studeren. Vervolgens opende ik Facebook (nogmaals, totaal geen studieontwijkend gedrag).

In mijn ogen was de zoektocht naar mijn camera al beëindigd, maar Facebook besloot dat het nog niet genoeg was. Op de pagina stonden, naast statusupdates van vrienden, welgeteld vier advertenties. Precies dezelfde camera’s die ik een halfuurtje eerder nog aan het bekijken was. Mijn mond viel open van verbazing. Hoe wisten ze dit?

Akkoord

Als ik in een drukke stad loop, let ik extra goed op mijn tas. Ik moet er niet aan denken dat er iemand van door gaat met mijn persoonlijke bezittingen. Mijn telefoon, ID, bankpas… Dan kan ik net zo goed gelijk overschakelen van het schrijven van columns naar een roman over identiteitsfraude. Als ik zo voorzichtig ben met persoonlijke informatie in ‘real life’, waarom klik ik dan zonder na te denken op ‘akkoord’ als een willekeurige app vraagt om toegang tot mijn gegevens? De app is zogenaamd gratis, maar ik betaal met mijn privacy.

En ik ben lang niet de enige. ‘Ik heb de algemene voorwaarden gelezen en ga akkoord’ is de grootste leugen sinds mensenheugenis. Met elke statusupdate vertel jij niet alleen je vrienden iets over jezelf, maar ook grote jongens zoals Google en Facebook. Ze weten welke sites we graag bezoeken, welke muziek we luisteren en ongetwijfeld ook hoe laat we naar bed gaan. Big brother’s watching us…

Like en share

Op Twitter, Facebook en Instagram zwem ik in een zee van voorgestelde berichten. Onnodige berichten van mensen die ik niet eens volg, maar waarvan Mark Zuckerberg (het brein achter Facebook) zegt: ‘Dit vind jij leuk! LIKE, SHARE, FAVORITE.’ Zit er ook een ‘vind ik niet leuk’-knop bij?

Privacy is een gepasseerd station. Onze data zou echt onze data moeten zijn, maar gegevens worden veelvoudig verstrekt aan derden. Dit gebeurt allemaal met onze toestemming. Met elke ‘akkoord’ zetten we onbewust meer online dan ons lief is. Hoe graag we ook denken dat we controle hebben over ons online leven, worden we in werkelijkheid toch een beetje geleefd.

Junkie

Ik zou in protest kunnen gaan. Geen tweet meer kunnen plaatsen, geen cookie meer accepteren (tenzij ze zelfgebakken zijn met stukjes chocola) en op social media-dieet gaan.

Voor mij is het al te laat. Ik ben, als social media junkie in hart en nieren, te ver heen om nu om te keren. Ik kies ervoor om mezelf online te profileren als journaliste, hardloopfanaat en liefhebber van boterhammen met kaas (uiterst professioneel), maar ga bewust om met de informatie die ik deel. Want ik weet, Big Brother kijkt mee.

Afbeeldingen: funmuch.com, dw.com, someecards.com

#Life #Journalistiek