De eenheidsworst

'Hé, meisje!’ Aangesproken op mijn geslacht, draai ik me om. Ik kijk naar het gestalte van een onbekende puberjongen met bontjas. ‘Oh sorry, ik dacht dat je iemand anders was’ zegt hij terwijl hij nog een trekje neemt van zijn peuk. ‘Jullie lijken ook allemaal zo op elkaar…’

‘Jullie’ verwijst in dit geval waarschijnlijk naar meisjes van mijn leeftijd. De jongen (net oud genoeg om een week zijn brommerrijbewijs te hebben) stelt de conclusie dat we allemaal op elkaar lijken. Dit kan ik hem eigenlijk niet kwalijk nemen, wanneer ik eens kritisch om me heen kijk.

Uniform

Het typische meisjesuniform, zoals ik het graag noem, is een veelvoorkomend straatbeeld. Haar: lang, vrijwel altijd los of in een staart. Broek: Zo strak als onze doorbloeding het toelaat. Schoenen: All Stars, laarsjes of Uggs. Onze smartphone zit aan onze hand gekleefd, terwijl we een nieuwe selfie posten. Het meisjesuniform in vol ornaat.

Veel scholen pleiten al jaren voor meer diversiteit. Een rode hanenkam in de zee van blonde haren. Iemand die haar eigen kleding maakt, in plaats van al die H&M’tjes. Iemand die buiten de lijntjes durft de kleuren.

Masker

Waarom gaan wij allemaal zo gekleed? Is het als camouflage om niet op te vallen in de massa of gewoon een kwestie van onzekerheid? Ik kijk eens goed naar mijn eigen spiegelbeeld. Een meisje in een spijkerbroek en een simpel shirtje. Hier voel ik me goed bij. Betekent dat nu dat ik een onzeker wrak ben?

Je uiterlijk is een soort masker dat je niet af kan zetten. We willen er bij horen. Wat ‘er’ dan ook mag zijn. We kiezen een groep en passen ons daaraan aan. Groepsgedrag is namelijk een oerinstinct. Het is zwemmen of verzuipen. Zolang je niet buiten de boot valt, is er dus niks aan de hand.

Hokjesgeest

Ik weet niet hoe onze voorouders het deden, maar wij hebben tegenwoordig een mooi systeem van hokjes opgebouwd. Op alles en iedereen moet blijkbaar een label. Generaliseren, stereotyperen, over één kamscheren- noem het zoals je wilt. In hokjes plaatsen schept orde en orde is goed. Er gaat niks boven een lekkere eenheidsworst, aldus onze Nederlandse maatschappij.

Ook ik ben een ‘slachtoffer’ van de hokjesgeest van de mensheid. Het erge is misschien nog wel dat ik dit totaal onbewust doe. Ik ben al gauw geneigd over te steken wanneer een groep ‘stoere gasten’ langsloopt. Wie weet schuilt er onder die capuchons een stel lieve jongetjes, maar ik neem toch maar het zekere voor het onzekere.

Uniek

Maar in welk hokje pas ik dan? Die van de eerstejaarsstudenten met een liefde voor boterhammen met kaas? Die van de praatgrage hardlopers? Of is er nog plek in het hokje van meisjes die intens veel plezier halen uit het typen van rare stukjes op hun laptop? Tja… Ik ben eigenlijk wel klaar met al die hokjes. Mensen die buiten de lijntjes durven te kleuren, zijn de echte helden in onze maatschappij. Jij, als zelfstandig individu, bent meer dan je baan of je studie, je familie of je vrienden. Echt gelukkig word je pas als je gewoon doet waar je je goed bij voelt, of dit nu in driedelig maatpak is of in een spijkerbroek.

Heb schijt aan de eenheidsworst. Je bent niet bijzonder gewoon. Je bent gewoon bijzonder.

Afbeeldingen: kokenmetwhippies.nl, linkedin.com, cards.boomerang.nl,