De Grens

Ik ren graag. Het is een momentje voor mezelf, een uitlaatklep, een manier om mezelf fysiek en mentaal uit te dagen. Ik verleg graag grenzen. Maar hoe ver kan ik gaan?

Als je mij drie jaar geleden had verteld dat ik vrijwillig meer dan een kilometer zou rennen, had ik je vierkant uitgelachen. De verste afstand die ik aflegde was van mijn bank naar de koelkast (af en toe trok ik zelfs een sprintje naar de magnetron). Ik slofte liever op mijn sokken, dan te banjeren door het bos. Maar met de juiste motivatie- en veel nummers van Bon Jovi in mijn hardloop playlist- trok ik uiteindelijk toch de stoute (hardloop)schoenen aan. Eén van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen.

Man met de hamer

Vandaag is de dag waarop ik mezelf voorgenomen heb om 15 kilometer te rennen. Een afstand waar ik jaren geleden alleen van kon dromen. De eerste kilometers gaan prima. Met een muziekje in mijn oren loop ik op een lekker tempo. Maar halverwege kom ik de man met de hamer tegen. Hij probeert me te slopen. Ik heb geen zin meer om hard te lopen. Niet eens om zacht te lopen. En ik moet nog acht kilometer!

‘Doe even normaal, Bernadette.’ Ik weet niet of de hardloopgoden tegen me spreken of het stemmetje van mijn geweten (of ik word langzaam gek, kan ook), maar iets fluistert me moed in. En het heeft gelijk. Waarom wil ik niet rennen? Ik ben toch een jonge Hollandse meid met twee gezonde benen? Er zijn mensen die hun leven in een rolstoel doorbrengen, die alleen kunnen dromen om ooit weer een stap te zetten. Wie ben ik dan om te klagen? Niet zeuren, maar rennen. Tenslotte, hoef ik nog maar acht kilometer!

Horizon

Zowel mijn voeten als mijn gedachten laat ik de vrije loop. Ik ren door het bos en zie hoe de natuur zich langzaam hult in haar herfstjas, zonder te letten op de kilometers. Voor ik het weet ben ik anderhalf uur verder. Als mijn straat in zicht is, verzoek ik mijn benen om een eindsprintje. Ze brengen me naar huis. ‘Congratulations,’ feliciteert mijn hardloop-app. ‘You’ve run 15.3 KM.’

Ik voel me onbeschrijflijk. Hardlopen is grenzen verleggen. Net een kilometer verder, die ene seconde sneller. Jezelf niet afvragen óf je kunt gaan, maar hoe ver. Dat gevoel, die wilskracht geeft me het gevoel dat ik leef. Al zijn mijn afstanden korter, al moet ik lopen in de stromende regen, al zakken mijn voeten weg in de modder: Ik ben een hardloper. En een trotse ook.

Soms zien we het even niet meer zitten. De bomen zijn verrotte takken, waardoor je het bos niet meer ziet. Als je het idee hebt dat je op het randje staat, focus je dan gewoon op de horizon. Immers, de grens zoek je zelf.

Bron: giphy.com, weheartit.com

#Running