Adem in, adem uit...

Ik ben een stresskip. Zo’n typje dat bij drie bomen het bos niet meer ziet. Maar ook een typje dat dit absoluut niet kan accepteren, alles tegelijk probeert te doen en vervolgens nog meer –juist ‘m- gaat stressen.

Met mijn jaren- oké drie weken- lange ervaring in de horeca, zou je denken dat ik inmiddels aardig stressbestendig ben. Dat dacht ik dus ook, tot ik op een zaterdag vrolijk ingedeeld word om achter de bar te staan. Natuurlijk zou dat geen probleem zijn, verkondig ik vrolijk aan mijn collega’s. Af en toe wat drankjes inschenken, hoe moeilijk kan het zijn?

Pilsje

Na een paar uur blijkt dat ik me flink heb verkeken op het vak ‘barvrouw’. Mijn gemakzuchtige inschatting van een middagje biertjes tappen wordt verbroken door de constante stroom van bestellingen. Oké, Bernadette. Adem. Twee cola, drie thee (één groen, twee munt), vijf appeltaart met slagroom – oh, nog een bonnetje- vijf witte wijn (droog of zoet?), zes cappuccino’s, een fristi…- Nog een pilsje? Komt eraan…- nee, nog een bon- twaalf ice tea, zes palm (iemand heeft dorst), vijf La Chouffe (La wat?)… AAH.

Even vind ik mezelf zo zielig dat ik mezelf voorstel in een reclame van de Rijksoverheid (‘Het houdt niet op, niet vanzelf’). Mijn slagroomtoefjes lijken meer op drollen, ik kom lepeltjes te kort en hoe maak ik ook alweer een Irish coffee?! Ik ben weer een stresskip alom. Ditmaal zo’n typje dat door alle wijnglazen de bar niet meer ziet.

Oerinstinct

Gelukkig zijn daar ook nog lieve collega’s die af en toe bijspringen en me uitleggen dat ik de Warsteiner toch echt langer onder de tap moet houden om een perfecte schuimkraag te krijgen. Onder het motto ‘blijven ademen’ probeer ik kalm te blijven en de bonnetjes één voor één af te werken.

Stress is niet perse slecht. Het is een oerinstinct dat ons waarschuwt voor gevaar en ons alert maakt op de momenten wanneer het nodig is. Echter, nu we een paar duizend jaar later niet meer achter de mammoeten aan moeten rennen voor ons avondmaal, ervaren we nog steeds stress. Stress omdat we te weinig tijd hebben, het huis zich niet vanzelf schoonmaakt, of omdat we alles zo goed en snel mogelijk willen doen.

Prestatiegeneratie

Nederland wordt gezien als een land van middelmatigheid. Het land van ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’, één koekje bij de koffie nemen en zeker niet met je hoofd boven het maaiveld uitsteken.

Dat geldt niet voor onze generatie. Wij willen presteren. Met onze studie, op ons werk en op sociaal gebied. We zijn bereid om door honderd hoepels te springen om dit allemaal te bereiken. Ook ik heb de neiging om af en toe als een Duracell-konijntje door te rennen, zonder me af te vragen wanneer mijn batterijtjes eens op zullen raken.

Hier en nu

Tijdens een rondje hardlopen (gek genoeg word ik altijd filosofisch van die endorfine) realiseerde ik het me ineens. Stress zit hem bij mij eigenlijk alleen in gedachten over de toekomst. Op de momenten waarop ik bedenk wat me allemaal te doen staat en in gedachten al begin te hyperventileren (oké, deze stresskip houdt ook van overdrijven). In het hier en nu, een avondje voor de buis met familie of het eerste kopje koffie in de ochtend, is geen ruimte voor stress.

Ondertussen is het spitsuur in het restaurant. De tafels zitten vol en schreeuwende kinderen jengelen om de zoveelste cola, omdat hun poffertjes er nog niet zijn. Ik kan verdrinken in een zee van bonnetjes, maar ik merk dat ik toch een stuk efficiënter werk wanneer ik de dramascenario’s overboord gooi. De bestellingen blijven komen, maar als een Duracell-konijntje werk ik gestaag door. Aan het eind van de avond weet ik tot mijn grote vreugde zelfs een paar pilsjes met een perfecte schuimkraag (twee vingers dik) te tappen.

Gewoon blijven ademhalen.

Afbeeldingen: galleryhip.com, buzzfeed.com, theodysseyonline.com, tumblr.com

#Life