Koos Werkloos

‘Beste collega, vanwege rechtswege wordt uw contract niet verlengd. Gelieve deze brief ondertekend samen met uw persoonlijke bezittingen zo snel mogelijk in te leveren in uw filiaal,’ zo dicteerde de brief die op mijn mat viel.

Ineens was ik werkloos. Na twee jaar noeste arbeid bij een bekend winkelketen hield het ineens op. Mijn zaterdagen tussen de rookworsten waren niet meer. Die extra uren maken tijdens koopavond kon ik gedag fluiten, net als mijn loonstrookje.

Zoektocht

Natuurlijk kwam het niet helemaal als een verrassing. Vaste contracten worden simpelweg niet vaak meer gegeven. Hoe leuk ik achter de kassa staan ook vind, ik weet dat ik er later niet mijn carrière van wil maken. Ik wil artikelen schrijven, niet scannen. En zo scheidden mijn bijbaantje en ik onze wegen.

Ik had een aantal ontzettend lieve collega’s waarvan ik helaas afscheid moest nemen, maar tegelijkertijd had ik ook zin in een nieuwe uitdaging. En zo begon mijn zoektocht naar een nieuwe baan.

Na twee jaar in de supermarkt en een winkel gewerkt te hebben, wilde ik nu iets anders. Toen kreeg ik mijn Eureka-moment. Met mijn liefde voor eten en mijn kletsgrage kop zou ik toch perfect passen in de horeca? Charmant drankjes serveren terwijl de fooien binnenstromen. Ik zag het al helemaal voor me…

Aroma

Wat netwerken en een telefoontje later sta ik in de Lage Vuursche voor mijn eerste proefdag. Ik hou van restaurants en pannenkoeken, dus hier moet ik wel op mijn plek zijn, toch?

Wanneer ik de deur opendoe, word ik begroet door een aroma van beslag. De pannenkoekengeur doet me denken aan familie, warmte en gezelligheid.

Ik krijg een zwart overhemd een schort (‘Zoiets heet eigenlijk een sloof,’). Meteen aan de slag. Het lijkt een natte (en rustige) middag te worden, maar wanneer de ergste buien voorbij zijn en de klok vijf slaat, druppelen de eerste gasten binnen.

Glasgerinkel

Ik ren me het vuur uit de sloffen. De jongens van de keuken bakken pannenkoeken aan de lopende band, ik krijg de ene na de andere drankbestelling naar mijn hoofd geslingerd en oh ja- tafel 15 wil nog wat extra poffertjes.

Met vaste hand en stalen zenuwen (wat in werkelijkheid een beetje verdoezeld wordt door angstvallig glasgerinkel) serveer ik één voor één de bestellingen. Terwijl mijn collega’s met gemak drie borden tegelijk dragen, probeer ik met moeite de enorme pizza op mijn hand te balanceren. Als ik per ongeluk een leeg glas laat vallen, word ik gefeliciteerd. Blijkbaar ben ik nu officieel ingewijd in de wereld van de horeca. Ik mag het vieren door de glasscherven op te vegen.

Wanneer ik eindelijk denk even rust te kunnen pakken, rinkelt het welbekende belletje weer. ‘Nog drie keer appel-spek voor tafel 25,’ klinkt het uit de keuken. ‘En een pizza margarita voor 54.’ ‘Geen probleem!’ zeg ik met mijn professioneelste glimlach. Ehm… waar is tafel 54?

Pretoogjes

En het gekste van alles? Ik vind het helemaal geweldig. Van de twee kleine meisjes die een enorme glimlach krijgen op hun smoeltjes wanneer ik ze hun pofertjes breng tot de pretoogjes van de bejaarde dame wanneer ze haar grote ijscoupe op mijn dienblad ziet. De sfeer is gemoedelijk. Iedereen heeft het naar zijn zin en ik ook.

Aan het einde van de avond wandelen de laatste gasten met een volle maag naar buiten. Ik voel ‘het moment’ naderen. Ik heb enorm mijn best gedaan, maar of het genoeg is? De manager beantwoordt mijn nieuwsgierige blik.

Als alles schoon is gemaakt, zit onze dienst erop. Buiten is het donker geworden. De harde werkers stappen op de fiets en steken hun hand op. ‘Tot volgende week… collega!’

Afbeeldingen: loesje.nl, watchdog.org, tumblr.com, veganchallenge.org

#Life