Pepernoten in september

Een zonnige nazomermiddag. Op mijn teenslippers wandel ik naar de supermarkt. Ik heb zin in iets verkoelends. Een lekker perenijsje, een Magnum of… een chocoladeletter?

Ik staar naar een schap lekkernij op alfabetische volgorde. Nee hé. Niet nu al.

Ik weet niet hoe snel ik me naar het koelschap moet begeven. Met een doos perenijsjes in mijn hand loop ik naar de kassa, nog onwetende van de confrontatie die me daar te wachten staat.

Dáár zie ik ze liggen, vlak boven de lopende band, waar je uit impulsieve behoefte toch altijd nog naar een chocoladereep of een andere aanbieding graait. Pepernoten.

Middelvingertjes

Mensen, wat is dit? De ‘R’ is slechts twee dagen in ons land, maar daar liggen ze al vanachter een transparant raampje naar me te lachen. Het is alsof ze hun speculaaskruidige middelvingertjes naar me opsteken en gniffelen. We zijn er weer.

Het is extra pijnlijk voor zonaanbidders zoals ik. We worden maar weer even met onze neus op het feit gedrukt dat het niet lang zal duren voordat Koning Winter ons weer in zijn kille greep heeft. Het optimisme van de zomerliefhebber sterft een langzame dood, net als de smeulende kolen op onze barbecue.

Schijnheilig

Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de Goede Sint en alles wat erbij komt kijken. Strooigoed, surprises en zelfgemaakte gedichten; het is de leukste tijd van het jaar. Maar wel wanneer de scheurkalender de laatste maand van het jaar aangeeft en niet wanneer ik nog naar buiten kan in een luchtig T-shirtje.

Lieve Sint, ons in valse decembersferen brengen terwijl de blaadjes nog aan de bomen hangen, vind ik niet goedheilig- maar simpelweg schijnheilig.

Zeurpiet

Met de komst van Sinterklaas verwelkomen we ook zijn zwarte knecht. Of excuses, zijn gelijkwaardige getinte assistent. De discussie ligt dit jaar nog eerder in de winkel dan de pepernoten. Verkrijgbaar in de heerlijke smaken roet-, regenboog- en zeurpiet.

Het is trouwtrekken tussen traditie en postkoloniale tirannie. Kinderfeest of racisme met de paplepel erin gegoten. Welles, nietes. Nog een paar jaar en het welbekende ‘Sint zat eens te denken, wat hij jou zou schenken’ wordt vervangen door ‘Stroopwafelpiet zat eens te prakkiseren, welk cultureel erfgoed hij dit jaar kan ruïneren’.

En ik ga er blijkbaar net zo hard in mee, met deze gefrustreerde column als resultaat.

Ik ben er klaar mee. Ik weiger mijn slippers in te wisselen voor Spaanse sloffen. Ik verban de pepernoot, raak geen chocoladeletter aan en meng me ook niet in de zwarte-witte-roetpietdiscussie. Of is dat te zwart-wit gedacht?

Afbeeldingen: hpdetijd.nl, acenpblog.nl, rtvbodegraven.nl, Fokke & Sukke

#Life