Achtpotige vriendin

Sinds kort heb ik een nieuwe huisgenoot. Ze zegt weinig, staart me doelloos aan en zit het liefst de hele dag in een hoekje. En het ergste: ze betaalt niet eens de huur.

Op een dag was ze er ineens. Mijn zolderkamer beviel haar wel prima. Vanuit een hoekje kon ze alles overzien. Acht kraaloogjes hielden mij zorgvuldig in de gaten.

Kleine boodschap

Nog een mooie eigenschap van mijn huisgenoot, is dat ze graag haar hele familie over de vloer brengt. Tijdens een routinebezoekje (moet ook gebeuren) kwam ik haar neef tegen op het toilet. Met lange poten die zijn lichaam ver boven de grond hielden kon hij mooi observeren hoe wij onze grote en kleine boodschappen deden. Als dat überhaupt zou kunnen, want mijn hoge nood maakte spontaan plaats voor een gevalletje ‘gil-en-ren-weg’. Ik voelde me erg in de zeik genomen door deze spin. Letterlijk.

‘Ze zijn banger voor jou dan jij voor hen,’ luidde het geruststellende advies van mijn natuurliefhebbende vader. Bedankt pap, maar ik ben heus niet bang voor spinnen hoor. Pfft, ‘angst’ komt niet voor in mijn woordenboek. Het is gewoon zo dat ik het niet erg zou vinden als deze diersoort compleet van de aardbodem zou vervagen.

Lek geprikte ledenmaten

Het is een zwoele zomernacht wanneer ik wakker word van een vreselijk irritant gezoem. Niet bepaald het gezelschap waar ik op zit te wachten om drie uur ‘s nachts. Een poging tot muggenjacht gaat een slaapdronken Bernadette niet zo goed af en zo ontwaak ik de volgende ochtend met vijf jeukende bulten als cadeautje van de zoemende indringer.

De volgende nachten bestaan niet uit slapende zzz’s, maar zoemende zzz’s. Dat de muskieten mij blijkbaar zo onweerstaanbaar vinden dat ze me niet van me af kunnen blijven, vind ik vleiend. Maar ik hoef geen lek geprikte ledematen als teken van hun affectie.

Mijn raam blijft potdicht (dag, frisse lucht), mijn ventilator staat op standje ‘orkaan’ en ik spray mezelf met Deet totdat je de citroengeur van mijlenver kunt ruiken. En toch laten die steekbeesten me niet met rust! Ik voel me verslagen. Een verslagen, vermoeid, lek geprikt krentenbolletje.

Lunchtijd

Ondertussen bivakkeert mijn huisgenoot nog steeds op mijn kamer. Ik wil haar net vriendelijk verzoeken tot verwijdering van mijn residentie met behulp van de stofzuiger, wanneer ik iets naast haar spot. Aan de rand van haar web bungelt een minuscuul frutje van wat eens een mug was.

‘Ik heb wraak voor je genomen,’ lijkt ze met haar acht ogen te willen zeggen. ‘Niemand pest mijn huisgenoot. Oh, en het was toch lunchtijd.’

Voor ik mezelf voor gek verklaar omdat ik in mijn hoofd een gesprek voer met een spin, berg ik snel mijn stofzuiger op. Mijn nieuwe vriendin mag lekker blijven zitten in haar hoekje. Ze hoeft niet eens de huur te betalen- alleen een paar muggen per dag.

Afbeeldingen: flickr.com, tumblr.com, someecards.com

#Life