Hoog, hoger, hoogtevrees

We staan in de rij. Als ik omhoog kijk zie ik een enorm gevaarte een vrije val maken van 37,5 meter. Een trein van 18 gillende mensen scheurt ons met 90 kilometer per uur voorbij. Mijn maag maakt inwendige salto’s.

Waarom. Wáár-in Godsnaam-om moest ik zo nodig in de nieuwe (en veel te hoge) attractie van de Efteling? Ik functioneer niet fatsoenlijk. De attractie hopelijk wel…

Krakkemikkig

Mei, 2011. In een attractiepark in de Ardennen wordt ons het uitzicht van de eeuw beloofd. Dat we daarvoor eerst in een krakkemikkig kabelbaantje moeten stappen, moeten we maar op de koop toe nemen.

Mijn broertje en ik klimmen in het bakje. Langzaam gaan we omhoog. In mijn hoofd is het een gevecht tussen ratio (‘Niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken’) en emotie (‘Waarom ben ik hier in godsnaam ingegaan is dit het einde ik ben te jong om te sterven help’). Als broederlief dan ook nog eens besluit om vrolijk heen en weer te gaan schommelen, heb ik het niet meer. Wanneer we eindelijk bij de top zijn, weet ik: Dit nooit meer.

All stars

December, 2013. De avond van het kerstgala. Na wekenlang zoeken naar de perfecte jurk (sale), oorbellen (gestolen van mams) en date (ehm...), doffen we ons op. Terwijl ik mijn vingers brand aan de krultang, laat mijn vriendin haar nieuwste aanwinst zien: een paar torenhoge stiletto’s. Met nog half opgemaakte ogen staar ik haar aan. ‘Kun je daarop lopen?’

Voor de grap mag ik ze even aanpassen. Drie stappen later lig ik op de grond. Te hoog gegrepen voor mij. Ach… All stars onder een galajurk zijn ook erg fashionable, toch?

Ik had het mooi te pakken: een flink gevalletje hoogtevrees. Waarom er mensen zijn die vrijwillig uit een vliegtuig springen, was me een raadsel. De duikplank in het zwembad was mij al te hoog gegrepen.

Over de kop

‘Do one thing that scares you everyday’, zei Ellen Roosevelt ooit. Op een dag was ik het zat. Geen bibberende knieën en klotsende oksels meer. En hoe kom je beter van je angst af dan door gelijk in het diepe te springen? Of een achtbaan die twee keer achter elkaar over de kop gaat, in dit geval. Mijn recept tegen acrofobie (klinkt zo heerlijk deftig) bestaat uit een ritje in de Python, De Vliegende Hollander en als klap op de (te hoge) vuurpijl: De Baron 1898.

Tijdens de val van 37,5 meter voelt het alsof alle lucht uit mijn longen wordt geperst. De arme man in de stoel naast me heeft ongetwijfeld een flinke gehoorbeschadiging opgelopen, want ik gil het halve pretpark bij elkaar. Van plezier, dat wel.

Met knikkende knieën kom ik uit de achtbaan. En wat blijkt? De wereld is niet vergaan.

De beste manier om angsten te overwinnen, is om de confrontatie aan te gaan. Ik kan vechten tegen mijn angst, maar ik kan het ook gewoon over me heen laten komen. Juist door dingen te doen waar je zo tegen opziet, ontdek je uiteindelijk dat je veel meer kunt dan je denkt.

Mag ik nog een keertje?

Afbeeldingen: efteling.com, tumblr.com

#Life