Mijn hand op je schouder

Kijk eens in de spiegel. Wie zie je daar? Iemand die zelfverzekerd in het leven staat? Iemand die weet wat hij wil? En belangrijker: iemand die gelukkig is?

Een jongen vertelde me onlangs over de tijd die hij heeft doorgebracht in een klooster. Hij vertelde hoe hij er na een heftige periode achter kwam dat hij maar één ding wilde in dit leven. Gelukkig zijn.

‘Wij hebben de neiging om ‘geluk’ een bepaald jasje aan te trekken in de vorm van een zak chips, een goede serie of een uurtje langer slapen,’ zei hij. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat de manier waarop hij geleefd had, hem precies het tegenovergestelde bracht van waar hij naar op zoek was. ‘Ik moest op zoek naar een andere weg.’

Niet vanzelfsprekend

Deze weg is voor iedereen anders. Vaak is het geen opvallende snelweg, maar een klein bospaadje dat je zelf zal moeten ontdekken.

Ik probeer deze weg in mezelf te vinden. Ik moet me bewust worden van mijn omgeving en meer stilstaan bij het ‘nu’. Toch, als ik helemaal eerlijk ben, ben ik niet erg mindful ingesteld. Rustig ademhalen, mijn omgeving in me opnemen… Het duurt me te lang. In die kan ik veel andere ‘nuttigere’ dingen doen, maak ik mezelf wijs.

Stilstaan doe ik niet vaak. Zonde, want zo vergeet ik hoe goed ik het eigenlijk heb. Dingen die ik zie als vanzelfsprekend, terwijl ze dat eigenlijk niet zijn. We nemen zoveel dingen voor lief, terwijl er zoveel is om te waarderen.

Zo is werkt het ook met de mensen om ons heen. We aanbidden hen die ons negeren, negeren hen die ons aanbidden. Net zo houden we van hen die ons kwetsen, en kwetsen we hen die van ons houden. Soms is het makkelijker om gewoon een potje te staan schreeuwen. Vloeken, tieren en tekeergaan, alles liever dan zeggen hoe je je echt voelt.

Kwetsbaar

Jezelf compleet open stellen is een enge ervaring. Hoe hechter je bent met iemand, hoe meer hij of zij van je ‘ware ik’ ziet. Dit heeft iets moois, maar ook iets kwetsbaars. We kunnen ervoor kiezen weg te rennen, te oordelen of in de verdediging te schieten. Of we kunnen ervoor kiezen aanwezig te zijn, oprecht te luisteren en dankbaar te zijn dat je deze kant van iemand te zien krijgt.

Ik ben niet perfect. Ik maak fouten, denk niet na voor ik iets zeg. Soms kwets ik mensen zonder het zo te bedoelen.

Lieve jij, soms heb ik niet de woorden om je beter te laten voelen. Maar ik heb wel een hand, die ik op je schouder wil leggen. Ik heb oren, die naar je willen luisteren. En ik heb een hart, dat niets anders wil dan dat jij gelukkig bent.

Afbeeldingen: weheartit.com

#Life