Open boek

‘Oké, wat is er?’ mijn beste vriendin staart me aan met haar indringende vertel-me-wat-er-aan-de-hand-is-blik. ‘Niets hoor.' is mijn nonchalante antwoord. ‘Jawel Berna, er is iets. Ik ken jou. Jij bent een open boek.’

Een tikje koppig, omdat ze me beter kent dan ik durf toe te geven, weet ze uiteindelijk toch de woorden uit mijn mond te trekken. Later zet het me aan het denken. Misschien heeft ze gelijk. Je ziet het aan mij als ik vrolijk ben (lees: kwekken tot de oren van mijn gesprekspartner er bijna vanaf vallen), maar ook wanneer ik verdrietig ben (lees: zielig uit het raam staren alsof ik in een muziekvideo zit). Ik kan er weinig aan doen. Mijn emoties staan altijd op mijn gezicht geschreven. Je kunt me lezen als een open boek.

Bij de één kun je van het gezicht aflezen dat er iets is. Hoe hard ik ook mijn best doe om mijn lach te verbergen of juist mijn tranen tegen te houden, het lukt me simpelweg niet. Zo anders is bijvoorbeeld mijn broertje. Hij houdt de dingen veel meer voor zichzelf. Zijn boek is haast gesloten. Toch begrijpen we elkaar.

Delen en liken

Ik deel graag met mensen. Niet alleen mijn laatste koekje, maar ook de ervaringen en avonturen die ik meemaak.

Ik kan er niets aan doen. Ik kom immers uit een generatie van delen en liken. Van foto’s met vrienden tot onze verantwoorde quinoa-salade; het liefst gooien we alles online.

Appels en peren

Ergens is het ook misleidend. Je kiest immers wat je deelt. Scrollend door Instagram zie ik foto’s van vrienden op een zonnig strand ergens in Spanje (‘party met me matties’), het meisje van de basisschool dat al jaren gelukkig is met haar vriendje (songtekst van John Legend met veel hartjes) en de nieuwe outfit van mijn favoriete blogger (#outfit #fabulous).

Bijna niemand deelt de dagen die ronduit *vul scheldwoord naar keuze in* zijn. Ons leven is sociaal/ spannend/ romantisch/ ronduit geweldig en dit laten we onze Facebook vrienden maar al te graag weten. Het gevolg is dat we ons eigen leven gaan vergelijken met iets dat anderen ons op een bepaalde manier willen laten zien. Maar zei grootmoeder al niet dat je geen appels met peren kunt vergelijken?

Tussen de lijntjes

Ik schrijf graag (goh echt waar, Bernadette?) over wat ik heb meegemaakt. Over wat ik voel, denk en heb geleerd. Zoveel van je leven delen, maakt je ook kwetsbaar. Mensen lezen niet altijd het hele verhaal of lezen juist tussen de lijntjes door.

Als je mijn columns al een tijdje volgt, weet je misschien al het een en ander over mij. Ik ben linkshandig, maar niet bepaald handig. Ik lees alleen Engelse boeken, kan niet zonder mijn dagelijkse boterham met kaas en ik heb een hekel aan wachten. Ik praat (veel), ren en dagdroom graag over wat er nog komen gaat. Dat is wie ik ben en daar schaam ik me niet voor.