'OMG, ik ben zo lelijk!'

De fluorescerende TL-verlichting die in de meisjes-wc hangt is nou niet bepaald flatterend voor je spiegelbeeld. Hoe vaak hebben meisjes (waaronder ik zelf) niet hun reflectie bekeken om vervolgens zuchtend en steunend beklag te doen over hun uiterlijk.

Zo zie ik ook, wanneer ik de wc uitkom, twee meisjes ontevreden naar de spiegel staren. ‘Oh my God!' kreunt het meisje met de Uggs. ‘Mijn haar zit zo lelijk vandaag!’ Enigszins verbaasd kijk ik naar haar bos zorgvuldig gestylde lokken. ‘Nee, jouw haar zit juist supergoed!’ spreekt haar vriendin haar tegen. ‘Mijn gezicht daarentegen…’ Ze trekt een vies gezicht naar haar spiegelbeeld en brengt opnieuw wat foundation aan op de poriën die nog niet genoeg dichtgestopt zijn. Terwijl ik mijn handen was blijft het gesprek zo doorgaan.

Valse bescheidenheid

Zijn meisjes nu echt zulke onzekere wezens? In een wereld waarin de eerste indruk alles is en in tijdschriften en advertenties elke imperfectie weg gephotoshopt wordt, zou je soms denken van wel. Think again.

Meisjes zijn wat dat betreft slimme schepsels. Zelden zul je een meisje horen vragen: ‘Vind jij ook niet dat mijn haar vandaag echt superleuk zit?’ Nee, wij vissen naar complimentjes. Sommigen, zoals de twee meisjes voor de wc-spiegel, zijn hier ware professionals in. Benadruk je ontevredenheid over hetgene waar je geprezen voor wilt worden en overdrijf dit vervolgens in het kwadraat. Even wachten tot er iemand in je aas hapt en neem je complimentje maar in ontvangst.

Waar deze omgekeerde psychologie precies vandaan komt, is mij ook een raadsel. Meisjes leren het elkaar denk ik gewoon aan. Toen in groep twee mijn vriendinnetje beklag deed over haar ‘stomme’ stoepkrijttekening, prees ik zonder er echt bij stil te staan haar krijtkunsten de hemel in. Al gauw had ik dit systeem ook door. ‘Dit is zo lelijk’ kraaide ik over mijn zorgvuldig met vingerverf versierde tekening. ‘Nee joh, het is prachtig!’ kreeg ik te horen. Beet.

Calvinistisch

Inmiddels ben ik die valse bescheidenheid zat geworden en weet ik dat veel mensen zich maar ongemakkelijk voelen bij complimentjes. Wij zijn geboren in dit kikkerlandje met een Hollandse ‘doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg-mentaliteit’. Je hoofd boven het maaiveld uitsteken is ‘not done’. Het zit gewoon niet in onze calvinistische aard om te koop te lopen met waar we trots op zijn. Soms merk ik dit ook bij mezelf wanneer ik gecomplimenteerd word.

‘Leuke broek!’ wordt beantwoord met een ‘Oh, die was in de uitverkoop hoor.’ En die negen voor Nederlands was gewoon pure mazzel, houd ik mezelf voor. Ook prachtig beschreven complimenten over mijn columns (zoals die van meneer Lex Boon of andere attente brieven) zorgen dat ik met mijn mond vol tanden sta. ‘Zoveel lof verdien ik toch helemaal niet?’, is mijn eerste reactie.

Niemand is perfect, maar toch zou ik, wanneer ik weer getuige ben van een complimentenvisserij in de trant van ‘Wauw, ik ben zo dik.’ (een stille hint

dat je moet benadrukken dat je vriendin juist superslank is), de persoon in kwestie voor het blok willen zetten. Stop eens met zeuren over je niet-bestaande pukkels en vetrollen en vertel me nu eens: Wat vind je wel mooi aan jezelf?

Daartegenover stel ik mezelf en anderen die net zo reageren op complimentjes als ik de vraag: Waarom zo onzeker? Bescheidenheid siert, maar dat is geen reden om elke blijk van waardering weg te wuiven. Als je een complimentje krijgt, kun je dat ook gewoon aannemen en ‘dank je’ zeggen. Niks mis mee.

#Life