Europa: veel gepraat, geen ruggengraat

Terwijl hier buiten het zonnetje schijnt, dondert het in Brussel. Grexit, een norse Poetin die zijn gretige handjes weer om het Oostblok wil slaan en duizenden bootvluchtelingen die de grens over willen. Europa wankelt.

Het leek zo’n leuk idee. Een verenigd Europa, een gezamenlijke munt. One big happy family. Gezellig! Helaas klopte er naast de 28 lidstaten van de Europese Unie, nog een onaangekondigde gast aan: realiteit.

Grijze haren

Eigenlijk heeft ze iets weg van een oudere dame, Europa. Ze is een afgeleefd continent dat zich met moeite probeert te handhaven in een nieuwere tijd waarin de klaagzang van haar burgers zich via social media sneller verspreidt dan ooit. Een hoge dosis nationalisme (soms zelfs fundamentalisme) bezorgt haar grijze haren. Ze is een landmassa zonder ambitie, ruggengraat en hoop.

Grexit

De oude dame werkt zich een slag in de rondte om voor haar grote familie te zorgen. De ene keer gaat dit haar beter af dan de andere, maar haar taak wordt aanzienlijk moeilijker nu een probleemkind roet in het eten gooit. Griekenland verzet zich, als een opstandige tiener in de pubertijd.

De Griekse premier Tsipras heeft een referendum aangekondigd over de voorstellen van Europa en de geldschieters. Terwijl meneer Dijsselbloem met een geforceerde glimlach de hordes journalisten verzekert dat de deur voor Griekenland op een kier blijft staan, pinnen de Grieken hun pensioen. De enige deur die voor hen openblijft is de nooduitgang met daarboven in groenverlichte letters ‘Grexit’

Kalasjnikov

Ook van buitenaf wordt de druk opgevoerd. Onlangs heeft de Russische president Vladimir Poetin het importverbod op voedsel uit het Westen met een jaar verlengd. Deze boycot is het antwoord op de verlenging van sancties tegen Rusland van de Europese Unie. De stap is drastischer dan verwacht en neemt wellicht nog extremere vormen aan

Waar onderhandelen met een Kalasjnikov weinig uit lijkt te halen, zal ‘Vlad’ zijn anti-Europa regime mogelijk nog meer uitbreiden. Wie weet, terwijl de aarde in Groningen beeft, draait Poetin de gaskraan dicht.

Dat Amerika vorige week in het binnenland haar confederale vlag verving voor eentje met regenboogkleuren- tot grote vreugde van de democraten- wil niet zeggen dat de VS nu vies is van een buitenlands potje ‘supermacht’ spelen. Een spelletje tussen adelaar en beer dat graag wordt gespeeld op een Europees bordspel.

Sinds Oekraïne lopen de spanningen, net als vanouds, weer regelmatig op. Overdrijven is natuurlijk ook een vak, maar een Koude Oorlog in juli is nou niet bepaald de weersvoorspelling waar ik op zit te wachten.

Zwemmen of verzuipen

Waar gaat dit heen, vraag je je misschien af (de situatie in Europa bedoel ik, niet deze column). Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat ook niet weet. Ik weet niet in wat voor wereld ik eigenlijk opgroei als jonge negentienjarige vrouw.

Ik zie glimlachende politici die verbetering beloven. Nieuwe banen, meer kansen in het onderwijs, een gelukkiger volk. Tegelijkertijd zie ik de armoede van duizenden burgers en de tevergeefse pogingen van de oude dame die Europa is.

Net als voor de bootvluchtelingen op de Middellandse Zee, is het zwemmen of verzuipen. En we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Hetzelfde verdomde, bankroete Europese schuitje.

Bron: dailymail.co.uk, sarkhat.com, huffingtonpost.com, blogs.ise.ac.uk

#JOURNALISTIEK #Journalistiek