Geen geduld

Als ik mezelf in drie woorden zou moeten omschrijven, dan ben ik ambitieus (streberig), sociaal (kletskous) en ongeduldig (hier weet ik niet eens een eufemisme voor). Vooral dat laatste is een puntje. Als geduld een schone zaak is, ben ik één van de meest vieze meisjes op aarde.

Zo is Erik Mouthaan weer op zoek naar stagiaires in New York. Ik zie mezelf al staan op de top van het Vrijheidsbeeld- blocnote in de ene hand, Amerikaanse vlag in de andere hand (lekker nationalistisch). Beetje jammer wanneer ik ontdek dat ik pas in het derde jaar van mijn studie naar het buitenland kan.

Ogenblikje

Wanneer ik een telefonisch interview probeer te houden, maar vrijwel direct in de wachtrij geplaatst word, is de neiging om op te hangen vrij groot. ‘Een ogenblik geduld, alstublieft.’ Oké, prima. Ik heb best een ogenblikje. ‘Bedankt voor het wachten,’ klinkt het na een kwartier ijsberen met een telefoon aan mijn oor. Eindelijk! ‘… al onze medewerkers zijn momenteel in gesprek. U wordt doorverbonden,’ zegt de vrouwelijke stem van het antwoordapparaat monotoon. ‘Een ogenblikje geduld alstublieft.’

Nee. Heb ik niet.

Ik kan me mateloos irriteren aan de traagheid van pinautomaten, treinen die niet op tijd vertrekken, mensen die niet doorlopen… Ik zou nog wel even door kunnen gaan- als ik niet te weinig geduld had.

Mijn ouders daarentegen zijn het geduld zelve. Vaders laat me rustig tien minuten tieren over het laatste drama in mijn o-zo-zware-leventje, terwijl moeders diep zucht wanneer ik voor de honderdste keer mijn kleding door de slaapkamer laat slingeren. Ja, ik bewonder die oudjes.

Geitenwollensokken

Nu ben ik niet zo’n verschrikkelijk kind dat door het leven raast en nooit tijd maakt voor zichzelf of een ander. Boeken staan vol met tips over hoe je ‘gelukkig mindful’ kunt leven.

Ongeduldig als ik ben, zou ik meer in het moment moeten leven. Maar ‘in balans zijn met mezelf’, vind ik zo zweverig klinken. Ik brand geen wierook tot de geur is doorgedrongen in al mijn chakra’s. Draag geen helend bergkristal om mijn nek en dans niet met mijn geitenwollensokken in het maanlicht. Zwieren door het leven als een ware- sorry voor het woord- zweefteef betaamd, dat zit er niet in voor mij.

Toch merk ik dat wanneer ik echt de tijd neem voor iets- een lange wandeling maken door het bos, het schrijven van een brief of simpelweg mijn telefoon wegleggen en écht aandacht besteden aan mijn gesprekspartner- ik het dan pas echt beleef.

Tikkie terug

Heel eventjes heb ik in het moment geleefd. Heel eventjes vergat ik de tijd van alledag. Heel eventjes, tot ik weer werd afgeleid, omdat ik de concentratieboog heb van een autistische hamster… Ach, het gaat om het idee nietwaar?

Ik wil te veel, te vaak, te snel. Alles liever vandaag dan morgen. Misschien moet ik beseffen dat zo nu en dan een stapje terugdoen niet eens zo slecht is. Je kunt immers alleen tijd verspillen, als je vergeet te genieten.

Heb jij veel geduld?

#Life